par Navid Shahzad
S’il est difficile de « se réconcilier » avec l’échec ou la déception, c’est vital pour la croissance et essentiel pour nous tous. Voyons si cela s’applique également au cas de Sancar, après notre incrédulité face à ce que nous percevons comme son comportement choquant et non-héroïque. Quelques minutes après la scène d’ouverture du premier épisode de Sefirin Kızı, nous sommes témoins d’une tentative de meurtre par une charmante jeune femme à Podgorica. De l’atmosphère festive des danseurs roms(Gitans) qui se produisent sur une petite place de la capitale du Monténégro à la découverte d’un corps masculin ensanglanté par sa fille à l’allure angélique, l’action se déplace rapidement vers les prières de Jumma (vendredi) dans la ville de Milas, Muğla en Turquie. L’intérieur de la mosquée est inondé d’une douce aura de lumière alors que l’imam exhorte la congrégation à prier pour ceux qui ont un enterrement chez eux, à être heureux pour la famille qui accueille un nouveau-né, et enfin à demander des bénédictions pour le mariage qui doit avoir lieu prochainement.
Sancar Efe s’agenouille au premier rang ; les paumes de ses mains sont étendues pour implorer la miséricorde et la bénédiction d’Allah pour une vie conjugale heureuse. À la sortie de la congrégation, il est accueilli par tous avec un grand respect, alors qu’il avance avec détermination, dominant les autres. Un chef populaire fier, digne et manifestement bien-aimé des hommes. Dans une économie d’action, de dialogue et de direction extraordinairement intelligente,, alors que Yahya invite tout le village au mariage, le récit se limite à la mère de Sancar, Halise, vue sur le balcon du premier étage de la maison Efeoğlu. C’est une grande femme imposante qui déploie le drapeau national au mot « Bismillah », avant de crier pour que les célébrations du mariage de son fils commencent.
Sancar reconnaît sa présence en inclinant la tête, la main posée sur son cœur. Ce sont là des indicateurs clairs de traditions socioculturelles profondément ancrées, toujours honorées et suivies à la lettre dans les petites villes de province de la Turquie. Les informations fournies en quelques secondes soulignent qu’il s’agit d’une communauté musulmane fière et nationaliste où la mère est vénérée en tant que matriarche du clan en l’absence du père. Similairement, l’Islam apparaît comme une religion de paix et de compassion telle qu’en témoigne la prière de l’imam.
Les séries TV turques ne se contentent pas de raconter au monde des histoires romantiques. Elles superposent leurs récits avec les croyances indigènes dans le folklore, la littérature, la musique et surtout l’Islam, prouvant ainsi que la religion et la modernité peuvent coexister en harmonie mutuelle!
Au début, les deux scénarios semblent sans rapport, mais on se rend vite compte que le (quasi) meurtre, exécuté dans un pays étranger, et le mariage, célébré au pays, sont les pièces d’un puzzle qui place l’action qui en découle dans le cadre d’un nouvel ordre mondial, en concurrence avec un ancien ordre actif pratiqué quotidiennement. Le suspense grandit alors que nous prévoyons que les deux mondes vont bientôt entrer en collision, créant des ravages, du désordre et une douleur insupportable.
Et c’est le cas.
Quoi de plus dévastateur et catastrophique que de voir un mariage interrompu par une belle inconnue qui présente au marié sa fille ?
Sancar, accompagné de son meilleur ami et partenaire d’affaires Gediz, de son frère cadet Yahya et de leur ami d’enfance Kavruk, danse le Zeybek sous un ciel éclairé par des feux d’artifice explosifs et en présence de tout le village. Cette danse est spéciale pour les Efe, car ils semblent simuler des faucons volants dans un ciel ouvert. Tout le monde ne peut pas maîtriser l’élégance du mouvement du corps, la coordination des pieds et des genoux qu’exige la danse et Sancar est particulièrement envoûtant, car il manœuvre habilement les pas complexes.
Les festivités sont cependant de courte durée, car elles sont brutalement interrompues par l’entrée de la belle fille que Gediz a rencontrée dans l’avion avec une petite fille qui pourrait presque être une version miniature de la mère. « Sancar Efe », dit-elle, « je t’ai amené ta fille ».
Sancar la regarde avec incrédulité, comme si elle était un fantôme ou un produit de sa douloureuse imagination qui revient le hanter en ce moment crucial. Après tout, cela fait neuf ans qu’ils ne se sont pas vus et le choc, la douleur, l’incrédulité et l’émerveillement se reflètent clairement sur leurs visages. À la consternation de toutes les personnes présentes, la jeune fille semble perdre l’équilibre et tombe inconsciente, finissant par être bercée par la jambe tendue de Sancar alors qu’il s’agenouillait en dansant. Les tambours et les Cornemuses se taisent, les danseurs se figent alors qu’une mariée paniquée lève son voile dans un sinistre signe de secrets sur le point d’être révélés.
Alors que Sancar couche l’inconsciente Nare sur un lit, un gros plan de son visage dévoile une série d’émotions contradictoires. De la tendresse à l’émerveillement, de la nostalgie à la douleur, de la gêne à la colère, Engin Akyürek reflète tous les sentiments dans les bassins sombres de ses yeux alors que Sancar regarde Nare après une interruption de près de dix ans. Le cœur battant contre sa poitrine, étouffant parce qu’il ne peut pas respirer, une vague de colère massive vient noyer la tendresse et les braises noires de ses yeux s’enflamment. Alors qu’il tente de reprendre son souffle en s’appuyant un instant contre la porte, la force de la réalité le frappe. Ce n’est pas un rêve, mais un cauchemar. La petite fille aux yeux et aux cheveux de Nare ne peut certainement pas être sa fille. Elle ne peut pas être sa fille. Dans ce moment décisif, son état mental est tel que Sancar, qui ne peut compter que sur lui-même, en vient à demander à son grand-père et son père de l’aider. Mais les images sépia flous de ses ancêtres le fixent en silence. Liés par le temps et la mortalité, Ils ne peuvent être que des spectateurs dans ce qui promet de devenir un autre chapitre de la saga continue des Efeoğlus.
Sancar n’a pas d’autre choix que de gérer lui-même la crise, comme il l’a fait à maintes reprises par le passé. L’un des traits saillants qui caractérisent les byroniens ou l’anti-héros est le fait que leur personnalité est marquée par une lutte interne constante en raison de leurs normes d’intégrité exigeantes. Apparemment « trahi » par Nare dans le passé, Sancar se retrouve dans l’œil d’une tempête d’émotions oscillant entre la passion et une colère colossale. Digne et pourtant immensément passionné au point d’être téméraire, il se retrouve isolé en raison des choix moraux qu’il a faits. D’un côté git là sa bien-aimée, son âme sœur pour laquelle il sacrifierait sa vie malgré sa trahison, de l’autre attend sa nouvelle femme, une fille qu’il n’aime pas mais que sa mère a persuadée de prendre comme épouse.
Que doit-il faire ?
Version Anglaise 👇
‘Sancar Efe – the Hero in Crisis’
by Navid Shahzad
While ‘reconciling’ to failure or disappointment is difficult, it is vital to growth and essential for all of us. Let us review whether that also applies in Sancar’s case after our disbelief at what we perceive as his shockingly unheroic behavior. Within a few minutes of the opening scene of Seferin Kizi Episode 1, we witness a murderous attempt by a lovely young woman in Podgorica. From the festive atmosphere of Romany dancers performing in a small square in the capital city of Montenegro to the discovery of a bloody male body by her angelic looking daughter; the action moves swiftly to Jumma (Friday) prayers in the town of Milas, Mugla in Turkey. The mosque interior is flooded with a soft aura of light as the Imam exhorts the congregation to pray for those who have a funeral in their homes, be happy for the family welcoming a newborn, and finally calls for blessings for the marriage that is to take place shortly.
Sancar Efe kneels in the front row; palms out spread to beseech the mercy and blessing of Allah for a happy married life. As the congregation exits, he is greeted by all with great respect as he strides purposefully ahead, towering above the rest. A proud, dignified and obviously well loved popular leader of men. In an extraordinarily clever economy of action, dialogue and direction, as Yahya invites the whole village to the wedding, the narrative cuts to Sancar’s mother Halise, seen on the first floor balcony of the Efeôglu mansion. She is a tall imposing woman who unfurls the national flag to the word ‘Bismillah’, before she shouts for her son’s wedding celebrations to commence.
Sancar acknowledges her presence with bowed head and hand to his heart. These are clear indicators of deep seated socio-cultural traditions still honored and followed to the letter in smaller provincial cities of Turkey. The information provided within a matter of seconds emphasizes that this is a proud, nationalistic Muslim community of people where the mother is venerated as the matriarch of the clan in the absence of the father; just as Islam is clearly shown to be a religion of peace and compassion as evidenced by the Imam’s prayer.
Turkish dizis do not just tell the world romantic stories, they layer their narratives with indigenous beliefs in folk lore, literature, music and most importantly Islam, proving that religion and modernity can coexist in mutual harmony!
At first the two scenarios appear unrelated but we soon realize that the (near) murder in a foreign country and the marriage at home, are pieces of a puzzle which place the ensuing action within a framework of a new world order, competing with an active old order practiced daily. The suspense grows as we anticipate that the two worlds will soon collide creating havoc, disorder and unbearable pain.
And they do..
What could be more devastating and catastrophic than to have a wedding interrupted by a beautiful stranger who presents the groom with a daughter?
Sancar, accompanied by his best friend and business partner Gediz along with his younger brother Yahya and their childhood friend Kavruk, dances the Zeybek under a sky lit by exploding fireworks and in the presence of the whole village. The dance is special to the Efu as they appear to simulate wheeling hawks flying in open skies. Not everyone can master the elegance of the body movement, the foot and knee coordination that the dance demands and Sancar is particularly mesmerizing as he maneuvers the intricate steps skillfully.
The festivities however are short lived as they are rudely interrupted by the entrance of the beautiful girl whom Gediz has met on the plane along with a little girl who could be almost a miniature version of the mother. ‘Sancer Efe,’ she says, ‘I have brought you your daughter’.
Sancar looks at her in disbelief as though she were a ghost or a figment of his painful imagination come back to haunt him at this crucial time. After all it has been nine years since they have seen each other and the shock, pain, disbelief and wonder is clearly reflected on their faces. Much to the consternation of everyone present, the girl appears to lose her balance and falls unconscious ending up being cradled by Sancar’s extended leg as he knelt while dancing. The drum and pipe fall silent, the dancers freeze as a panicked bride lifts her veil in an ominous sign of secrets about to be revealed.
As Sancar lays the unconscious Narê on a bed, a close up of his face reflects an array of conflicting emotions. From tenderness to wonder, from longing to pain, from embarrassment to anger, Engin Akyürek mirrors all feelings in the dark pools of his eyes as Sancar gazes at Narê after a hiatus of almost a decade. With heart hammering against his chest, suffocating because he cannot breathe, there comes a massive wave of anger drowning out the tenderness and the black embers of his eyes spark into flame. As he attempts to catch his breath leaning against the door for a moment, the force of reality hits him. This is not a dream but a nightmare. Surely the little girl with Narê’s eyes and hair cannot be his daughter. She cannot. In that defining moment, such is his mental state that Sancar who relies solely upon himself even asks for his grandfather and father’s help. But the fading sepia images of his ancestors stare back at him silently. Bound by time and mortality, they can only be spectators in what promises to become yet another chapter in the continuing saga of the Efeôglus.
Sancar has no choice but to deal with the crisis himself as he has done many times in the past. One of the salient features characterizing the Byronic or anti-hero is the fact that their personalities are marked by a constant internal struggle due to their exacting standards of integrity. Seemingly ‘betrayed’ by Narê in the past, Sancar finds himself in the eye of a storm of emotions veering between passion and colossal anger. Dignified yet immensely passionate to the point of being reckless, he is a solitary figure due to the moral choices he has made. On the one hand lies his beloved, his soul-mate for whom he would sacrifice his life despite her betrayal while on the other stands his new bride, a girl he does not love but is persuaded by his mother to partner.
What should he do?
Version Turque 👇
4. Kısım “Sancar Efe, krizdeki kahraman”
Navid Shahzad tarafından yazılmıştır
Başarısızlık ya da hayal kırıklığı ile baş etmek zor olsa da, bu iki unsur insanın gelişimi için hepimiz açısından hayati önem taşır. Acaba bu yaklaşım, şok edici ve kahramanca olmayan davranışlarından dolayı kendisine şüpheyle bakmamıza yol açan Sancar’ın durumu için de geçerli midir? Sefirin Kızı’nın ilk bölümünün açılış sahnesinden birkaç dakika sonra, Podgorica’da büyüleyici genç bir kadının cinayet teşebbüsüne tanık oluruz. Montenegro’nun başkentinde küçük bir meydanda dans eden Roman dansçıların şenlikli atmosferinden, melek görünümlü küçük kız tarafından kanlı bir erkek cesedinin bulunmasına doğru geçen sahne, sonrasında Muğla’nın Milas bölgesindeki bir Cuma namazına odaklanır. Yumuşak ışık hüzmelerinin içindeki camide imam ölmüşlerin ruhuna, yeni doğmuş bebeğini karşılayan ailelerin mutluluğuna ve yaklaşan düğünün bereketine dua etmektedir.
Sancar Efe ön sırada avuçlarını yukarı doğru açmış; mutlu bir evlilik adına Allah’ın hayır ve merhameti için dua etmektedir. Camiden kalabalıkla ayrılırken, hükmedici bir havayla kararlı adımlarla ilerlemekte ve herkes tarafından büyük bir saygı ile karşılanmaktadır. Bölge halkının gurur duyduğu, onurlu, sevilen ve tanınan bir liderdir Sancar. O ölçülü ve karizmatik hareketlerle etrafındakilere hal hatır sorarken Yahya tüm köyü düğüne davet eder, sonrasında hikaye Sancar’ın annesi Halise Efeoğlu’nun evinin balkonunda görülmesine çevrilir. O, oğlunun düğün kutlamalarının başlaması için emir vermeden önce « Bismillah » diyerek ulusal bayrağı dalglandıran heybetli bir kadındır.
Sancar başını eğerek ve elini kalbine götürerek annesini selamlar. Bunlar Türkiye’deki küçük il ve kasabalarda süregelen, gururla devam ettirilen köklü sosyo-kültürel geleneklerin göstergeleridir. Saniyeler içinde gösterilen bu bilgiler, babanın yokluğunda anneye ailenin atası olarak saygı duyulduğu, gururlu ve milliyetçi bir Müslüman toplum olduğunu vurgular; tıpkı İslam’ın açıkça, imamın duasıyla kanıtlandığı gibi bir barış ve şefkat dini olduğunun gösterilmesi gibi.
Türk TV dizileri sadece dünyaya romantik hikayeler anlatmakla kalmıyor; aynı zamanda hikayelerini folklor, edebiyat, müzik ve İslam’la bütünleşen yerel inançlarla örtüştürüyor, din ve modernliğin karşılıklı uyum içinde bir arada olabileceğini kanıtlıyorlar.
İlk başta, iki sahne birbirinden alakasız gibi görünse de, yabancı bir ülkede işlenen (yarı) cinayetin ve memleketteki evliliğin, yeni bir dünya düzeni ile eski bir gündelik hayatın rekabeti sonucunda ortaya çıkan bir eylemi oluşturan yapbozun parçaları olduğunu çabucak fark ediyoruz… İki dünyanın yakında çarpışacağını ve tahribat, kargaşa ve dayanılmaz acılar yaratacağını tahmin ettikçe, gerilim artıyor.
Ve bu durum!
Damada kızını getiren güzel bir yabancı tarafından yarıda kesilen bir düğünü görmekten daha yıkıcı ve yakıcı ne olabilir?
En iyi arkadaşı ve iş ortağı Gediz, erkek kardeşi Yahya ve çocukluk arkadaşı Kavruk eşliğinde Sancar, havai fişeklerle aydınlatılan bir gökyüzünün altında ve tüm köyün önünde zeybek oynuyordur. Bu oyun Efeler için özeldir, çünkü açık havada uçan şahinleri canlandırıyor gibi görünürler. Herkes bu halk oyununun gerektirdiği vücut hareketlerinin zarafetine, ayak ve dizlerin koordinasyonuna erişemez, ancak Sancar özellikle karmaşık adımlarla ustaca zeybeği yerine getirir.
Ancak düğün kısa sürer, Gediz’in uçakta tanıştığı güzel anneyle neredeyse annenin minyatür bir versiyonu olan küçük kızın ortaya gelişiyle acımasızca kesilir. Bu anne “Sancar Efe, kızını sana getirdim. » der.
Sancar ona bakar inanamayarak, sanki karşısındaki kişi bu hayati anda ona musallat olan bir hayalet ya da acı dolu bir hayal ürünüdür. Sonuçta dokuz yıldır birbirlerini görmemişlerdir ve şok, acı, inançsızlık ve merak yüzlerinden açıkça okunur. Düğündeki herkes dehşete kapılırken, kız dengesini kaybeder ve bayılarak düşer, zeybek sırasında diz çökmüş olan Sancar tarafından kucaklanır. Davul ve zurnalar susar, panik olan gelin ise ortaya çıkacak sırların uğursuz başlangıcında duvağını açarken zeybek oynayan herkes donakalır.
Sancar bayılmış olan Nare’yi bir yatağa yatırırken, yüzü bir dizi çelişkili duyguyu yansıtmaktadır. Hassasiyetten merak etmeye, özlemden acıya, utanmadan öfkeye kadar Engin Akyürek, Sancar’ın neredeyse on yıllık bir aradan sonra Nare’ye bakmasıyla gözlerinin karanlık havuzlarındaki tüm duyguları vermektedir seyirciye. Kalbi göğsüne çarparken, nefes alamadığı için boğulurken, büyük bir öfke dalgası hassasiyeti boğar ve gözlerinin siyah közleri tutuşur. Bir an için kapıya yaslanarak nefesini tutmaya çalışırken, gerçeğin gücü yüzüne çarpar. Bu bir rüya değil, bir kabustur. Nare’nin aynı annesine benzeyen küçük kızı kesinlikle kendi kızı olamaz. Bu zor anda, Sancar’ın zihni öyle bir duruma gelir ki, sadece kendine güvenen Sancar, dedesinin ve babasının bile yardımını ister. Ancak atalarının renksiz fotoğrafları sessizce ona bakar. Onlar sadece Efeoğullarının devam eden destanında başka bir bölümü oluşturacak olan bu olaylara seyirci olabilirler.
Sancar’ın, geçmişte birçok kez yaptığı gibi krizi kendi başına yönetmekten başka seçeneği yoktur. Byronik kahramanı ya da diğer anti-kahramanları karakterize eden en göze çarpan özelliklerden biri, kişiliklerinin zorlu bütünlük standartları nedeniyle sürekli iç mücadele içinde olmalarıdır. Görünüşe göre geçmişte Nare tarafından « ihanete uğrayan » Sancar, kendini tutku ile muazzam bir öfke arasında dalgalanan bir duygu fırtınasının içinde bulur. Güvenilir ancak düşüncesizce hareket edebilecek kadar tutkulu, yaptığı ahlaki seçimler nedeniyle yalnızlaşmış bir adamdır o. Bir yandan, ihanetine rağmen hayatını uğruna feda edebileceği sevdiği kadın, ruh eşi, diğer yandan yeni karısı, sevmediği ama annesinin eş olarak almaya ikna ettiği kız.
Ne yapmalı?
Çeviri: özlem şentürk
Chaque expression qu’utilise Engin Akyürek pour bien mener ce fabuleux personnage de Sancar Efe est décrit avec beaucoup de précision par Mme Navid Shahzad, actrice, professeur, écrivaine et réalisatrice Pakistanaise.
Remerciements: Sarah Keating / Roselyne
Leave a Reply