Version Française 👇

«Sancar Efe – Amour filial et fidélité»
par Navid Shahzad

Sefirin Kizi est bien plus qu’une histoire d’amour épique puisqu’elle aborde des thèmes du quotidien que tout spectateur peut facilement saisir : l’amitié, l’amour fraternel, le matriarcat, la famille, l’honneur et la fidélité, tous tissés dans un récit qui explore la complexité de l’amour sous ses nombreuses formes. Analysant d’abord l’amour filial puisque la famille est au cœur du milieu socioculturel du peuple turc, la série présente à ses téléspectateurs plusieurs familles : les Efeoglus, les Isiklis, les Çelebis et trois orphelins, à savoir Elvan, Kavruk et l’antagoniste Akin.  

Aucune des familles n’est complète dans le sens où chacune est dirigée par un seul parent—matriarche dans le cas des Efeoglus et des Isiklis, tandis que les Çelebis ne sont représentés que par un patriarche sévère. Bien qu’une autre famille, « inférieure », s’accroche à la périphérie des familles « supérieures », elle aussi n’est dirigée que par une mère—celle de Menekşe.  Le point commun de ces familles, c’est l’accent qu’elles mettent sur la valeur du « namus », ou l’honneur, quel que soit leur statut social. Cette crainte systématique de la perception publique, autrement dit le « qu’en dira-t-on », est ce qui fait avancer la tragédie, sans relâche. Güven Çelebi et Halise Efeoglu en sont les principaux responsables, mais pour des raisons très différentes. Sancar est suffisamment observateur pour remarquer leur similarité, surtout après la débâcle des mystérieuses fiançailles de Kavruk, à la grande stupeur de sa mère. Il existe une animosité réciproque de longue date entre ces deux aînés. Halise désigne souvent le père de Nare comme « l’infidèle », un mystère qui reste toujours à clarifier.

Dans le cas de l’ambassadeur (dépeint par Erdal Küçükkömürcü ), c’est son arrogance, son indéniable orgueil, son sens du privilège et sa dépendance au jeu qui l’amènent à détester « le villageois », termes qu’il utilise pour interpeller Sancar. La peur excessive de perdre la face ne l’empêche pas de faire des ravages dans la vie de son unique enfant au moment où elle tente de se réfugier auprès de lui après son terrible viol. Homme méprisable et faible qui fléchit sous la pression, Çelebi choisit de sauver « sa réputation » et de protéger celui qui règle ses dettes plutôt que son propre enfant. Il ordonne à Nare d’épouser son violeur pour étouffer le scandale. Çelebi fait vraiment piètre figure en tant que père, mais aussi en tant que diplomate turc à l’étranger, gentleman et aîné. Par la suite, son comportement ne fait que confirmer notre opinion de sa personne, un parasite dédaigneux qui se nourrit des autres pour ses intérêts personnels.  

Halise, jouée par une Gonca Cilasun à l’allure aristocratique, offre une performance impressionnante et est aussi arrogante que Çelebi. Une veuve autoritaire et obstinée dont les souvenirs d’une enfance misérable et d’un mariage tout aussi miséreux la hantent encore. Elle prend le contrôle de la vie de ses enfants comme s’ils étaient incapables de se gérer eux-mêmes. Sancar est le seul de ses trois enfants qu’elle n’a pas vraiment réussi à « dompter », le garçon introverti ayant toujours été un enfant solitaire et indépendant. Au sein de la fratrie c’est le seul à avoir le courage de tenir tête à sa mère. Cela ne veut pas dire qu’il l’aime moins que les deux autres (peut-être plus qu’elle ne le pense elle-même !), mais juste que les règles qui s’affichent sur sa boussole biologique sont différentes de celles de sa mère. Il est avant tout un homme bon et sincère, quoi qu’en disent sa méfiance vis-à-vis d’autrui et ses réactions épidermiques lorsqu’il se met en colère.  

Halise n’est rien de tout cela, puisqu’elle peut être impitoyablement égoïste lorsque la situation l’exige. C’est précisément là qu’elle se heurte à Sancar. Nourrissant le désir de « hausser » son rang social et son nom de famille, après que Sancar l’ait rendue maîtresse du manoir où elle avait servi comme domestique, Halise se sent, à tort, extraordinairement puissante et abuse de sa position pour arranger et imposer les mariages de ses deux fils. Le fait qu’elle choisisse les deux épouses en fonction de leur capacité à apprendre un maximum d’elle, et devenir à leur tour des « Halise », en dit long sur sa fierté surdimensionnée de se croire un rôle-modèle. Une telle attitude ne reste pas sans conséquences néfastes. Le contrôle autoritaire exercé sur ses belles-filles, ses piques offensantes et souvent cruelles envers Elvan qui n’arrive pas à avoir d’enfant, ses interventions intrusives, embarrassantes et sans fin dans la vie conjugale de Sancar, la font bien plus passer pour une vieille mégère qu’une figure maternelle aimante. Dans une atmosphère aussi étouffante, c’est le plus faible qui trinque… le fils cadet Yahya, joué de manière convaincante par Dogukan Polat, est celui qui souffre le plus. En effet, il ne possède ni l’assurance ni la force de Sancar, ni encore même la grande sensibilité de sa jeune sœur Zehra.

Sancar, en tant que pilier de la famille Efeoglu, déborde de charisme et est hors du commun, alors que Yahya, malgré tous ses efforts, n’arrive pas à se débarrasser de l’image du « petit frère » qui lui colle tant à la peau. Le mariage précoce arrangé de Yahya avec une fille forte de caractère, ébranle un peu plus son manque d’assurance, ainsi que l’absence d’enfant au sein du couple, ce qui sous-entend que Yahya est encore lui-même un enfant. Ne pas être au courant des affaires privées de son frère l’insupporte, ne pas être consulté le pique davantage. Voulant devenir un homme à part entière, il se livre à une malheureuse alliance avec sa mère, désespérée et risquant de perdre sa renommée, après le retour de bâtons du complot manqué contre Nare.  

Halise n’hésite pas non plus à se sortir de situations délicates lorsque cela est nécessaire, laissant Menekşe pour seule responsable après que leur projet de calomnier Narê ait de nouveau échoué. Mais son pire échec, c’est celui de ne pas avoir empêché Yahya de chasser Elvan de la maison, pour avoir témoigné contre elle au tribunal. Plutôt que d’être fière du courage de sa belle-fille, elle choisit de s’allier à l’impétueux Yahya pour punir Elvan de sa soi-disante « trahison ». La charmante performance de Hivda Zizan Alp—qui déguise une femme aimante et profondément attentionnée sous couvert d’une voix faussement stridente et de remarques insipides mais toutefois justes—révèle un personnage attachant qui s’aligne avec celui de Nare contre la matriarche Efeoglu qui, ironiquement, agit comme sa propre pire ennemie alors que nous commençons à entrevoir sa nature profonde. Halise continue à jouer le rôle d’une femme dure, égoïste, égocentrique et individualiste, dont la seule peur est de voir fuir sa richesse et son statut social nouvellement acquis. Tout cela a plus de valeur pour elle que la justice, la vérité, la compassion voire même le bonheur de ses enfants.  

Nous ne pouvons nous empêcher d’être consternés par la manière cruelle dont elle traite Kavruk d’avoir osé avoir des sentiments pour Zehra. Attendant d’elle un petit peu de compassion envers un homme dont la famille a servi de manière inconditionnelle la famille Efeoglu depuis des générations, en lui faisant du chantage, elle tombe encore plus bas à nos yeux. Sancar, au contraire, se montre plus compréhensif envers Kavruk, allant jusqu’à dire qu’il bénirait son union avec Zehra, si celle-ci avait eu les mêmes sentiments. C’est ce qui dissocie principalement la mère et le fils.  Halise est juste horrifiée de risquer de perdre son statut social et révulsée à l’idée de marier son unique fille à un simple «domestique» comme elle le dit, au grand amusement de Menekşe.  

Sancar, quant à lui, n’a jamais renié ses racines et les différences sociales lui semblent dénuées de sens. Il n’a jamais oublié ce que signifie la pauvreté et il ne veut pas un instant mettre de côté l’amour et le respect qu’il voue à Kavruk. Halise poursuit ses mesquineries, et annonce sans ménagement à une Menekşe malheureuse qu’elle doit se préparer à un divorce, suite à l’échec de leur tentative de calomnies envers Narê. Prenant rapidement ses distances par rapport à cet acte, par crainte de réveiller la colère de Sancar, elle va encore plus loin dans sa façon d’impressionner le spectateur en retombant sur ses pattes, c’est elle qui accueille Nare pour l’engagement. Son attitude surprend tout particulièrement Sancar, s’étant toujours comportée de façon odieuse avec Nare, lui crachant son venin et lui faisant honte à tout bout de champs, malgré les avertissements de son fils. Le mérite en revient à Nare qui ne se venge jamais de la sorte. Pourtant, contrairement à Çelebi, Halise a un véritable petit faible pour Melek qu’elle aime depuis qu’elle sait que c’est l’enfant de Sancar. C’est peut-être là le seul point en sa faveur pour le moment.  

En ce qui concerne Atike, la mère de Menekşe, moins on en dit mieux c’est. Une veuve avide qui saute sur l’occasion de se lier à la famille la plus éminente de la région, Atike est le stéréotype même de la villageoise ignare à la langue fourchue et qui a un penchant pour faire disparaître toute menace qui viendrait nuire au grand avenir qu’elle imagine pour sa fille. Menekşe (Tulin Yazkan), par contre, c’est un tout autre personnage. La jolie jeune fille aux yeux verts que Halise a sélectionnée pour son fils semble très douée en tant que comédienne. Avec sa belle-mère, elle se montre comme la belle-fille toujours dévouée, celle qui attend ses instructions et qui les suit à la lettre. Elle est suffisamment intelligente pour réaliser que la meilleure manière d’assurer sa place au sein de la famille c’est de faire alliance avec sa belle-mère, de même qu’elle n’hésite pas à utiliser la faiblesse de Halise, la flatterie. Elle exploite cette faille sans réserve, dès qu’elle le peut, tirant profit de la vanité de la femme âgée. Elle joue si bien son rôle que très peu de gens sont capables de dicerner que cette femme, d’apparence douce, docile, avec ses grands yeux écarquillés, ne porte en réalité qu’un masque qui cache une femme sauvagement ambitieuse, nourrissant le rêve de devenir la future maîtresse du manoir Efeoglu.  

**************

Version Anglaise 👇

‘Sancar Efe – Filial love and Loyalty’
By Navid Shahzad

Sefirin Kizi is much more than an epic love story since it concerns itself with everyday themes which the viewer can relate to easily such as friendship, sibling love, matriarchy, the family, honor and loyalty woven into a narrative which explores the complexity of love in its many forms. Analyzing filial love first since the family lies at the heart of the socio-cultural milieu of the Turkish people; the series introduces its viewers to a number of families: the Efeoglus, the Isiklis, the Çelebis and three orphans, namely Elvan, Kavruk and the antagonist Akin.

None of the families are complete in the sense that each is headed by a single parent- matriarchs in the case of the Efeoglus and Isiklis while the Çelebis are represented only by a stern patriarch. Though another ‘lesser’ family clings to the periphery of the ‘greater’ ones, it too is headed only by a mother – that of Menekşe. What all them have in common is the emphasis they place on the value of namus (honor) regardless of the social status the family belongs to. This fear of how the public will perceive the standing of the respective family is what drives the tragedy relentlessly forward. Güven Çelebi and Halise Efeoglu are the main culprits in this respect but for very different reasons. Sancar is observant enough to remark on the resemblance between the two after the debacle of Kavruk’s mysterious engagement, much to the horror of his mother. There is a long standing mutual animosity between the two elders with Halise often referring to Narê’s father as ‘the infidel’- a mystery still to be clarified.

In the Ambassador’s case (portrayed by Erdal Küçükkömürcü), it is his arrogance, undeniable hubris, sense of privilege and addiction to gambling that leads him to detest ‘the villager’ as he contemptuously refers to Sancar. The over riding fear of losing face does not prevent him from creating havoc in the life of his only child when she seeks his sanctuary after her horrific rape. A contemptibly weak man who wilts under pressure, Çelebi chooses to protect his own ‘good name’ and save the man who settles his debts rather than his own child; ordering Narê to marry her rapist to hush up the scandal. Çelebi cuts a truly sorry figure as a father, as a senior representative of his country, as a gentleman and as an elder. His subsequent behavior continues to endorse our view of him as a parasitic individual feeding on others for his own selfish reasons.

Halise, played by an aristocratic looking Konca Cilasun puts in an impressive performance and is as arrogant as Çelebi. An imperious, headstrong widow whose memories of an impoverished childhood and equally poverty stricken marriage still haunt her; takes controls of her children’s lives as though they were incapable of dealing with life themselves. Sancar is the only one of her three children that she has not been able to ‘tame’ partly because the introverted boy was always a loner and an independent child. Of all his siblings, he is the only one who has the courage to stand up to his mother. That is not to say that he loves her any less (perhaps more than she herself realizes!) than the other two, but that his moral compass points to a different set of rules from hers. Above all, he is at heart a kind and truthful man despite his propensity to distrust everyone and act imprudently when angered.

Halise is neither, since she can be ruthlessly selfish when the situation requires and that is where she falls foul of Sancar. In an effort to ‘upgrade’ her family name and status after Sancar makes her the mistress of the mansion she had once served as a servant; Halise erroneously feels extraordinarily empowered and misuses her position to arrange the marriages of both her sons at her own insistence. The fact that she chooses both brides on the basis of how well she can ‘train’ them to become virtual clones of herself, speaks volumes for her unbridled pride in setting herself up as a role model. Such highhandedness does not come without tragic results. Her imperious control over her daughters-in-law, her offensive, often cruel reminders to Elvan for being childless, her endless embarrassing meddling into Sancar’s marital life marks her more as a shrew rather than a loving maternal figure. In such a stifling atmosphere, it is the weakest who suffer and the younger son Yahya, played convincingly by Dogukan Polat, suffers the most since he lacks Sancar’s confidence and strength, nor does he display the more mature sensibility of his younger sister Zehra.

Sancar as head of the Efeoglu household throws a larger than life shadow, and try as he might Yahya never really manages to shed the ‘kid’ brother mantle. Yahya’s early arranged marriage to a strong girl also shakes his confidence further, just as much as the fact that the couple remain childless- subtly implying that Yahya is himself still a child. His subsequent petulance at not being privy to his elder brother’s private matters is tantamount to a child throwing tantrums, while the lack of consultation on business matters further piques him. As a result, in an effort to be ‘his own man’, he enters into an unfortunate and unwise alliance with his desperate mother when she stands to lose her social standing after her botched plot against Narê backfires.

Halise is also not above wriggling out of awkward situations when required, leaving Menekşe to be held solely accountable after their mutual plan to slander Narê fails again. But her worst failure is in not preventing Yahya from throwing Elvan out of the house for giving evidence against his mother in court. Rather than be proud of her daughter-in-law’s courage, she chooses to align herself with the impetuous Yahya in punishing Elvan for her so called ‘betrayal’ of the mistress of the mansion. Hivda Zizan Alp’s delightful performance, which disguises a loving and deeply caring woman under cover of a falsely shrill voice and tasteless but apt remarks proves endearing as her character aligns itself with Narê against the Efeoglu matriarch, who ironically, acts as her own worst enemy as we begin to see her for what she really is. Halise continues to play the role of a hard, selfish, self centered, self serving woman whose fear of losing her newly gained wealth and social status holds more value for her than justice, truth and compassion or even the happiness of her children.

We cannot help but be appalled at the cruel manner with which she treats Kavruk for daring to have feelings for Zehra. In blackmailing him she falls further in our eyes as we expect her to behave with a little compassion towards a man whose family has selflessly served the Efeoglus family for generations. By contrast, Sancar treats the so called lapse on Kavruk’s part with great understanding as he goes to the extent of saying that he would bless the union if Zehra too had loved Kavruk. That is the critical difference between mother and son- Halise is loath to lose her social standing and is horrified at the prospect of marrying her only daughter to a ‘servant’ as she puts it, much to Menekşe’s amusement.

Sancar however, has never forgotten his roots and social differences appear meaningless to him. He has never forgotten what it is to be poor nor is he willing for a moment to set aside the love and respect he has for Kavruk. Halise continues with her imperious ways as she unceremoniously announces to a wretched Menekşe that she must be prepared to divorce Sancar after her attempt to slander Narê fails. Quickly distancing herself from the act for fear of Sancar’ s wrath she goes to yet another length to impress the viewer with her ability to land on her feet as she welcomes Narê to the engagement. Her attitude comes as a great surprise to Sancar in particular, as she had always behaved obnoxiously with Narê; spitting venom at her and shaming her at every opportunity despite her son’s warnings. The credit goes to Narê who never retaliates in like measure. Yet, unlike Çelebi, Halise does have a genuine soft corner for Melek whom she loves since she is Sancar’s child. That perhaps is her only redeeming feature for the present.

As for Menekşe’s mother Ateke, the less said the better. A typical, greedy widow who jumps at the opportunity of forging an alliance with the most prominent family of the region, Ateke is a stereotype of an uneducated villager with her sharp tongue and penchant for entering into conspiracies to eliminate perceived threats to her daughter’s grand future. Menekşe (Tulin Yazkan) is a different kettle of fish however; as the slight, gray eyed pretty young girl that Halise handpicks for her son appears adept at play acting. With her mother-in-law she is the ever dutiful bride waiting upon her and following her instructions to the letter. She is clever enough to realize at the very outset that keeping her mother-in-law close to her as an ally is the best policy to ensure her place in the family, just as she recognizes Halise’s weakness for flattery which she exploits to the full by playing to the older woman’s vanity at every opportunity. So well does she play her part that very few people are able to perceive that the seemingly soft spoken, wide eyed, docile girl act is merely a cover for a ferociously ambitious woman who dreams of becoming the future mistress of the Efeoglu mansion.

**************

Version Turque 👇

« Sancar Efe – Evlât sevgisi ve sadakat »
Navid Shahzad tarafından yazılmıştır

Sefirin Kızı destansı bir aşk hikayesinden çok daha fazlasıdır, çünkü izleyicinin kolayca kavrayabileceği günlük temaları ele alır: dostluk, kardeş sevgisi, anaerkillik, aile, onur ve sadakat, tüm bu duygular, sevginin karmaşıklığını birçok biçimde ortaya koyan bu hikayede yer almaktadır. Aile, Türk halkının sosyo-kültürel ortamının kalbinde yer aldığından ilk olarak evlat sevgisini analiz eden dizi, izleyicilerine birkaç aileyi gösterir: Efeoğulları, Işıklılar, Çelebiler ve üç yetim, yani Elvan, Kavruk ve karşıt karakter Akın.

Efeoğulları ve Işıklılar’da aileler anne tarafından yönetilirken, Çelebiler sadece ciddi bir baba figürüyle temsil edilmektedir; bu açıdan ailelerin hepsi biraz eksiktir. Başka bir « alt sınıf” aile « varlıklı” ailelerin çevresinde görünse de, sadece bir anne tarafından yönetilir – Menekşe’nin ailesi. Hepsinin ortak noktası, ailelerin sosyal statüsüne bakılmaksızın « namus » kavramı üzerine yapılan vurgudur. Bu sistematik halk algısı korkusu, diğer bir deyişle “başkaları ne der”, trajediyi amansız bir şekilde devam ettiren şeydir. Güven Çelebi ve Halise Efeoğlu bu durumun ana karakterleridir, ama çok farklı nedenlerle. Sancar, ikisi arasındaki benzerliği fark edecek kadar dikkatlidir. İki orta yaşlı insan arasında eskiden kalma bir karşılıklı düşmanlık vardır, Halise genellikle Nare’nin babasını « gavur” olarak adlandırır.

Büyükelçi (Erdal Küçükkömürcü tarafından canlandırılan) söz konusu olduğunda, kibri, yadsınamaz gururu, ayrıcalık duygusu ve kumar bağımlılığı onun “köylü” sıfatıyla hitap ettiği Sancar’dan nefret etmesine yol açar. Saygınlığını kaybetme korkusu, tek çocuğu Nare’nin hayatında, özellikle de korkunç tecavüz olayından sonra hakkını aradığında, hasara yol açmasını engellemez. Baskı altında esneyen aşağılık ve zayıf bir adam olan Güven Çelebi, itibarını korumayı ve kendi çocuğu yerine borçlarını ödeyen kişiyi korumayı tercih eder. Nare’ye meseleyi örtmek için tecavüzcüsüyle evlenmesini emreder. Güven Çelebi çok zayıf karakterli bir baba olmasının yanı sıra, kıdemli bir diplomat olarak beyefendi biri gibi görünmektedir. Daha sonra ise davranışları onun hakkındaki görüşümüzü doğrular, kişisel çıkarları için başkalarından beslenen ve insanları küçümseyen bir parazittir o.

Aristokrat görünümlü ve Güven Çelebi kadar kibirli Halise’yi canlandıran Gonca Cilasun etkileyici bir performans sergiliyor. Yoksul bir çocukluk ve eşit derecede yoksul bir evlilik geçiren, ve bu anıların hala musallat olduğu otoriter ve inatçı bir dul. Çocuklarının yaşamlarını kendi başlarına yönetemiyorlarmış gibi kontrol eder. Sancar, yönetmeyi başaramadığı üç çocuğundan sadece biridir, içe dönük, her zaman yalnız ve bağımsız bir çocuktur o. Kardeşleri arasında, annesine karşı koyma cesaretine sahip tek kişidir. Bu, onu diğer ikisinden daha az sevdiği anlamına gelmez (belki de düşündüğünden daha fazla sever hatta), ama sahip olduğu hayat görüşü ve kuralları annesinden farklıdır. Başkalarına güvensizliği ve sinirlendiğinde verdiği ani tepkilerine rağmen ne söylerse söylesin, o özünde iyi ve samimi bir adamdır.

Halise bu özelliklere sahip biri değildir, çünkü durum gerektirdiğinde acımasızca bencil olabilir. Tam bu noktads Sancar’la karşıt oluşturmaktadır. Sosyal statüsünü ve soyadını daha yukarı taşıma arzusuyla, Sancar onu hizmetçi olarak hizmet ettiği konağın hanımı yaptıktan sonra, Halise hak etmediği halde kendini olağanüstü güçlü hisseder ve bu gücünü kötüye kullanarak iki oğlunu da istediği gibi yönetebileceği gelinlerle evlendirmeye çalışır. İki gelini de kendinden mümkün olduğu kadar birşeyler öğrenebilme ve zamanı gelince birer “Halise” olmaları becerelerine dayanarak seçmesi, kendisinin bir rol model olduğuna inanma konusundaki büyük gururu hakkında çok şey anlatıyor. Böyle bir tutumun zararlı sonuçları olmaması mümkün değildir. Otoriter, kontrolcü ve saldırgan tavırlarıyla, çoğu zaman acımasız sivri sözlerini, çocuk sahibi olmayı başaramayan gelini Elvan’a yöneltir, Sancar’ın evlilik hayatına utanç verici ve sonsuz müdahaleleri, sevgi dolu bir anne figürü yerine şirret bir kayınvalide portresi oluşturmaktadır. Böyle boğucu bir atmosferde en zayıf kişi Dogukan Polat tarafından ikna edici bir şekilde oynanan en küçük oğlu Yahya’dır. Sancar’daki güven ve güç onda yoktur, hatta kız kardeşi Zehra’nın desteğini de alamamaktadır.

Efeoğlu ailesinin en büyük dayanağı olarak Sancar, bir gölge gibi ailesinin yanındadır ve Yahya’nın üzerine yapışan « küçük kardeş » imajından kurtulması için mümkün olan her şeyi yapmaktadır. Yahya’nın güçlü ve iradeli bir kızla yaptığı görücü usulü evliliği, bunun yanı sıra çocuk sahibi olamamanın verdiği eksiklik duygusu, kendine güvensizliğini perçinlemekte, bu da Yahya’nın hala bir çocuk olduğunu göstermektedir. Ağabeyinin özel işlerinden haberdar olmamasına ve kendisine danışılmamasına tahammül edememektedir. Tam teşekküllü bir adam olmak isteğiyle, Nare’ye karşı başarısızlıkla sonuçlanan komplo girişiminin ardından saygınlığını kaybetme riski taşıyan umutsuz annesiyle talihsiz bir ittifaka girer.

Halise, gerektiğinde hassas durumlardan kurtulmaktan da çekinmez ve Menekşe’yi Nare’ye iftira atma planları tekrar başarısız olduktan sonra tek başına sorumlu bırakır. Ancak en büyük başarısızlığı, Yahya’nın Elvan’ı mahkemede kendisi aleyhine tanıklık ettiği için evden kovmasını engellememesidir. Gelininin cesaretinden gurur duymak yerine, Elvan’ı « ihanet » adı altında cezalandırmak için aceleci davranan Yahya ile müttefik olmayı seçer. Derininde sevgi dolu ve şefkatli biri yatan, patavatsızca ve yüksek sesle konuşan ancak herkesin hoşuna gitmeyen tatsız gerçekleri dillendiren dobra bir kadını canlandıran Hivda Zizan Alp’in performansı büyüleyici. Sevdiklerine bağlı bu karakterin yolu Nare ile, ona en büyük düşmanıymış gibi davranan Efeoğlu annesine karşı mücadelede kesişir. Halise, tek korkusu yeni edinilen servetini ve sosyal statüsünü kaybetmek olan sert, bencil, benmerkezci ve hizmet edilen kadın rolünü oynamaya devam eder. Bütün bunlar onun için adalet, gerçek, şefkat ve hatta çocuklarının mutluluğundan daha değerlidir ne yazık ki.

Zehra’ya karşı derin duygular hissetmeye cesaret ettiği için Kavruk’a gösterdiği acımasız tavır karşısında dehşete düşmememiz mümkün değil. Efeoğlu ailesine nesiller boyu koşulsuzca hizmet eden bu adama küçük bir merhamet göstermesini beklerken, tam tersi ona şantaj yaparak gözümüzde daha da küçülüyor. Öte yandan Sancar, Zehra da Kavruk’a karşı benzer duygulara sahip olsaydı bu birlikteliği destekleyeceğini söyleyecek kadar anlayışlıdır arkadaşına. Esas olarak anneyi ve oğlunu farklılaştıran konu da budur – Halise sosyal statüsünü kaybetme riskiyle dehşete düşer ve söylediği gibi tek kızının basit bir “hizmetçiyle” (ki bunu söylerken Menekşe çok eğlenir) evlenmesine asla razı gelemez.

Öte yandan Sancar, köklerini hiçbir zaman inkar etmez ve sosyal farklılıklar onun için anlamsız görünür. Yoksulluğun ne anlama geldiğini asla unutmaz ve Kavruk’a duyduğu sevgi ve saygıyı bir kenara bırakmak istemez. Halise ise acımasızlığını sürdürür, mutsuz Menekşe’ye Nare’ye iftira atma girişimlerinin başarısız olmasının ardından boşanmaya hazırlanması gerektiğini açık bir şekilde dile getirir. Kendini bu eylemden hızla uzaklaştırarak, Sancar’ın öfkesini uyandırmaktan korktuğu için etrafındakileri etkileme yolunda daha da ileri gider, nişanda Nare’yi memnuniyetle karşılar. Bu tutumu Sancar’ı, özellikle Nare’ye her zaman hararetli davrandığı, tüm uyarılarına rağmen zehrini ona saçtığı ve onu sarstığı için şaşırtır. Hiçbir zaman intikam almaya çalışmayan Nare bunu hak eder aslında. Bununla birlikte, Güven Çelebi’nin aksine Halise, Melek’i Sancar’ın kızı yani torunu olduğunu öğrendiğinden beri çok sever ve bu onun yumuşak noktasıdır. Şu an onun tek varlığı adeta Melek’tir.

Menekşe’nin annesi Atike’ye gelince, onun hakkında ne kadar az konuşursak o kadar iyi. Bölgedeki en seçkin aile ile bağ kurma fırsatına atlayan hevesli bir dul olan Atike, çatallı bir dili olan cahil insanların stereotipidir ve Tülin Yazkan tarafından canlandırılan kızı Menekşe için hayal ettiği geleceğe zarar verebilecek herhangi bir tehdidi ortadan kaldırmak için her şeyi yapabilir. Halise’nin oğlunu evlendirmek için seçtiği yeşil gözlü güzel kız bir oyuncu olarak oldukça yetenekli. Kayınvalidesine kendini her zaman özverili, talimatlarını bekleyen ve bunları harfiyen takip eden bir gelin olarak gösterir. Aile içindeki yerini korumanın en iyi yolunun kayınvalidesi ile ittifak yapmak olduğunu anlayacak kadar zeki olan Menekşe, Halise’nin övülmek konusundaki zayıflığını kullanmaktan da çekinmez. Bu kusuru, mümkün olduğunca hızlı bir şekilde, Halise’nin kibirinden yararlanarak kullanır. Rolünü o kadar iyi oynamaktadır ki, çok az insan, görünüşte yumuşak, uysal, büyük parlak gözleri olan bu kızın aslında Efeoğlu konağının tek hanımı olma konusundaki hayalini ve hırsını içinde gizleyen bir maske taktığını anlayabilir.

Çeviri: özlem şentürk

**************

Version anglaise et originale 👇👇

Remerciements : Faryal, Özlem, Gülperi, Roselyne