Version Française 👇
« Sancar Efe – La légende est née »
par Navid Shahzad
L’amour et la perte sont deux mots de cinq lettres chacun. Et pourtant, leur impact peut créer un abîme effrayant et infranchissable comme dans le cas de Sancar et Narê. Deux beaux enfants, ignorant ce que la vie leur réserve et à quel point leur avenir sera douloureux, se lient d’amitié sur un rivage sablonneux où les eaux turquoise de la mer pourlèchent doucement la terre. Pour eux, tout ce qui compte, c’est l’étrange lien presque surréaliste qui les unit dès l’instant où leurs regards se croisent. De cette enfant merveilleuse au teint diaphane et ce garçon au teint hâlé surgissant de la mer se forgent un amour qui grandit au fil des années. Mais ce que nous oublions souvent, c’est qu’en vingt ans, ils ont passé moins d’un an ensemble.
Sancar et Nare ne se sont vus que douze jours par an jusqu’à ce qu’elle atteigne ses dix-huit ans. Après leur mariage, elle a disparu pendant neuf ans et est revenue avec un enfant qu’elle prétendait être sa fille. Cette mystérieuse séparation a non seulement rompu leur relation, mais a également suscité la colère des deux partenaires.
Nare a juré de ne jamais pardonner à Sancar de l’avoir abandonnée tandis que ce dernier jure de ne jamais l’appeler par son nom pour l’apparente trahison de son amour. Pourtant, même lorsqu’ils bouillonnent de colère, aucun des deux ne peut nier les sentiments passionnés qu’ils éprouvent l’un pour l’autre. Tel un album feuilleté au hasard, les événements passés nous sont présentés à l’écran avec des scènes antérieures vivides et violentes. Une Narê physiquement brisée se remet lentement et douloureusement après avoir donné naissance à un bébé dans un centre de réhabilitation suisse pour patients psychiatriques. La chute a provoqué une blessure à la tête qui affecte sa mémoire, ce qui explique son besoin de tenir un journal. Pendant ce temps, Sancar a du remord et il travaille sans relâche pendant un an pour gagner de l’argent afin de se procurer un billet et un passeport pour se rendre au Monténégro où le père de Narê est en poste.
Son hésitation lorsqu’il chuchote le nom de « Nare » à la porte de la maison de son père montre combien il appréhende ce qu’il va découvrir et comment il va affronter sa bien-aimée. Une recherche frénétique révèle qu’elle n’est pas là tandis qu’un Akin diaboliquement rusé révèle que Nare vit en Suisse avec un riche Turc. Cette fois-ci, alors qu’il accorde à Nare le bénéfice du doute, Sancar est dévasté d’apprendre que l’histoire semble être vraie lorsqu’il croit entendre la voix de Nare appeler son bien-aimé. C’est le moment de vérité pour Sancar et le tournant de sa vie lorsque les derniers vestiges de sa dignité sont ruinés par la tentative de corruption de l’Ambassadeur. Les pauvres manquent sans aucun doute d’argent, mais ils compensent ce manque de richesse par une fierté et une dignité démesurée.
Çelebi commet une erreur fatale en offrant de l’argent à Sancar. Ce jour fatidique, Sancar décide de devenir riche et il y parvient. Mais avant de suivre cette piste, nous devons examiner le caractère émotionnel de Sancar et de Nare afin de comprendre pourquoi leur union survit à des bouleversements monumentaux. La réponse réside peut-être dans le fait qu’en dépit d’une vie d’enviables privilèges, associée à une excellente éducation et l’accès à une vie sophistiquée dans les plus grandes capitales mondiales, Nare est restée une enfant solitaire et mal aimée après la mort de sa mère. Pour une raison inexplicable, (encore un autre mystère !), Güven Celebi ne tend jamais la main à son unique enfant. C’est une blessure à vie qui n’a jamais guéri pour Nare et son plaidoyer déchirant d’être une feuille sans arbre, soufflée dans toutes les directions par des vents passants, font qu’elle ne s’enracine jamais nulle part, et cela lui brise le cœur. A ce sujet, elle essaie de dissuader Sancar de tuer Akin dans l’une des plus belles scènes de la série. Son désir enfant a toujours été de jeter l’ancre quelque part ou avec quelqu’un qui l’aimerait inconditionnellement, qui la ferait se sentir en sécurité et qui prendrait soin d’elle.
L’étreinte tendre et instinctive de Sancar à l’égard de Nare en larmes et la tenant près de lui comme un précieux bijou, est symptomatique du havre de paix qu’elle désire. En la personne forte et robuste de Sancar, elle avait vraiment cru qu’elle avait trouvé son sanctuaire, mais elle a été tragiquement déçue. De son côté, Sancar avait du mal à croire que la vie serait un jour assez aimable pour lui offrir une âme sœur aussi charmante et consentante que la fille de l’ambassadeur. La vie n’ayant jamais été facile pour lui, rythmée entre la routine journalière de l’ouvrier et une simple scolarité villageoise, il considère comme un véritable miracle la découverte de cette luminescence angélique qui touche son cœur d’une illumination presque céleste. Toutes ses actions ultérieures à l’égard de Narê sont dictées par une tendresse inimaginable, qu’il s’agisse de sauver ses cartes postales, ses photos, et ses lettres—à propos d’un monde où il ne pourrait jamais espérer faire partie—ou de rêver de pouvoir acheter Gece et d’acquérir le manoir Isikli pour que Nare puisse y vivre en tant qu’épouse.
Malheureusement, tout jeune garçon il est ridiculisé pour être un « va-nu-pieds », et jeune homme, il est cruellement rabaissé d’être trop pauvre pour acheter son cheval préféré. Et c’est ainsi que Sancar et Narê apprennent à vivre avec leur douleur, tout en se cachant mutuellement leur propre peine. De telles leçons de vie difficiles vont nécessairement entraîner un durcissement du cœur et pour survivre, Sancar se rabat sur son éducation faite de traditions et sur son sens de la moralité qui renforce un code d’éthiques plein de restrictions et de rigidités, de bien ou de mal, de blanc ou de noir. Ne laissant aucune place aux gris intermédiaires, sa boussole morale n’accepte aucune circonstance atténuante quelle que soit la situation.
Nous avons déjà vu sa possessivité à l’égard de Nare, qu’elle apprécie comme n’importe quelle fille amoureuse ; il la taquine à propos de son ami japonais aux yeux bridés, ou de ses camarades de classe norvégiens « blonds ». Mais même dans ces moments innocents, de rire partagé, nous ressentons un malaise palpable face aux réactions de Sancar alors qu’il refuse de se mettre à genoux pour demander à sa bien-aimée de l’épouser. Il avoue avec une certaine fierté que la seule fois où il s’agenouille c’est durant la danse du Zeybek. Une partie du problème de Sancar est qu’il traite Narê comme si elle était une poupée de porcelaine plutôt qu’un être fait de chair et de sang qui se briserait si on la manipulait brutalement. En partie à cause de son éthique et en partie à cause du piédestal sur lequel il la place, il s’abstient de toute intimité physique avec elle, se réservant tout cela pour le mariage. Ce genre de maîtrise de soi chez un jeune homme follement amoureux est en soi une anomalie. Non pas que Narê n’apprécie pas sa retenue car cela augmente la relation de confiance inébranlable entre eux, mais en même temps, il en résulte l’imposition d’attentes de félicité incroyablement élevées. Une telle fidélité ne permet même pas la moindre déviation des règles strictes de fidélité mutuelle attendue.
Par conséquent, toute transgression perçue ou réelle de la part de l’un ou l’autre partenaire serait considérée comme une « trahison », donc inacceptable. Nous avons vu la manière dont Sancar a poussé Nare en pleurs hors de la chambre nuptiale—une cabane en bois et en étain qui avait servi de refuge aux Efeoglu pendant la saison des récoltes d’olives dans le passé. Peu de temps après avoir fermé la porte à l’amour de sa vie, Narê se jette des falaises surplombant la minuscule cabane. Alors qu’elle se précipite en silence dans le vide, sa robe blanche se gonfle avec le vent et se déploie comme une paire d’ailes (semblable à la forme « ailée » du coquillage de mer que Sancar lui a offert). Par pur hasard ou par chance, Kavruk allongé sur une colline voisine rêvant sous un ciel étoilé, interprète la vue mystérieuse de la silhouette vêtue de blanc qui tombe comme le plongeon d’un oiseau au crépuscule et qui disparaît progressivement de la cime des arbres au pied des rochers éclairés par la lune. On pourrait s’attendre à ce que quelqu’un trouve le corps brisé de Narê alors que la nouvelle de sa « mort » se propage comme une traînée de poudre. Mais mystérieusement, il n’y a ni corps ni trace de Narê, ce qui donne du crédit à la chanson que Kavruk compose en mémoire à la fille de l’ambassadeur qui aimait Sancar Efe. Qui a ramassé le corps brisé de Narê et l’a transportée dans un hôpital spécialisé en Suisse ? Akin était-il sur place, l’ayant suivie après sa fuite vers la Turquie suite au viol ? Attendait-il près de la petite cabane pour assister à l’issue des projets de mariage de Nare ?
C’est un mystère de plus dans la légende que Gediz partage avec la belle inconnue qu’il rencontre sur le vol vers Milas…
**************
Version Anglaise 👇
‘Sancar Efe – The Legend is Born’
by Navid Shahzad
Love and loss are words with just four letters each. And yet, the impact of these words can create a frightening unbridgeable abyss as in the case of Sancar and Narê. Two beautiful children unaware of what life holds for them or how painful their future will be; befriend each other on a sandy shoreline where the aquamarine waters of the sea lap gently at the earth. For them all that matters is the strange almost surreal bond that ties them together from the instant that they set eyes on each other. An ethereal fairy child and a dark boy rising from the sea forge a love that grows monumental as the years go by. But what we frequently overlook is that of their almost twenty year relationship, they have spent less than a year together physically.
Sancar and Narê met for twelve days in a year until she turned eighteen. After their wedding, she disappeared for nine years and returned with a child she claimed was his daughter. The mysterious separation has not only severed their relationship but has also bred anger in both partners.
Narê has sworn never to forgive Sancar for abandoning her while the latter swears never to call her by name for her apparent betrayal of his love. Yet, even when seething with anger neither one can deny the passionate feelings they have for each other. Like a scrap book flipped through at random, past events begin to be dramatized in sharp painful flashbacks. A physically shattered Narê makes a slow painful recovery after giving birth to a baby in a Swiss rehabilitation center for psychiatric patients. The fall has caused a head injury which affects Narê’s memory which explains the need for maintaining diary. Meanwhile, a regretful Sancar works tirelessly over a year to earn money for a ticket and passport to travel to Montenegro where Narê’s father is posted.
His hesitant, whispered ‘Narê’ at the door of her father’s house is symptomatic of his fear of what he will find and how he will face his beloved. A frenzied search reveals that she is not there while a diabolically cunning Akin reveals that Narê lives in Switzerland with a rich Turk. Giving Narê the benefit of the doubt this time, Sancar is devastated to learn that the story appears to be true as he hears Narê’s voice calling out to her beloved, or so it seems. That is the moment of truth for Sancar and the turning point in his life when the last vestiges of his dignity are stripped away by the Ambassador’s attempt to bribe him. The poor undoubtedly lack money but they compensate for the lack of wealth with an inordinate amount of pride and dignity.
Çelebi makes a fatal mistake in offering Sancar money. That fateful day Sancar decides to become rich and he does. But before we follow that track, we need to examine the emotional aspect of both Sancar and Narê to understand why theirs is a bond that survives such monumental upheavals. Perhaps the answer lies in the fact that despite an enviable life of privilege combined with an excellent education and sophisticated exposure to world capitals; Narê has remained a lonely, unloved child after her mother’s death. For some undecipherable reason, (yet another mystery!) Güven Çelebi never holds out a hand to his only child. That is a life long wound that has never healed for Narê and her impassioned plea about being a leaf without a tree, blown in every direction by stray winds, never being to root herself anywhere is heart breaking as she tries to dissuade Sancar from killing Akin in one of the finest scenes of the series. Her child’s heart has longed to cast anchor somewhere or with someone who would love her unconditionally, make her feel safe and cared for.
Sancar’s instinctive tender embrace of the tearful Narê and holding her close like a precious possession is symptomatic of the haven she craves. In the strong, sturdy person of Sancar she had truly believed that she had found her sanctuary, only to be tragically disappointed. On his part, Sancar found it difficult to believe that life would ever be kind enough to gift him with a soul mate as lovely and willing as the Ambassador’s daughter. Life had never been easy for him and he considers it nothing less than a miracle that between the grime and daily grind of a life of manual labor alternating with a village schooling, he would discover an angelic beacon of light which would touch his heart with an almost celestial light. Every subsequent action of his with regard to Narê is dictated by an unimaginable tenderness, from saving her postcards, pictures and letters about a world he can never hope to be a part of; to dreaming of being able to buy Gece and acquiring the Isikli mansion for Narê to live in as a bride.
Sadly, the boy is ridiculed for being a ‘barefoot groom’; and the young man cruelly snubbed for being too poor to buy her favorite horse. And so it is that both Sancar and Narê learn to live with their pain while shielding the beloved from their own heartache. Such harsh life lessons are bound to result in a hardening of the heart and in order to survive, Sancar falls back on his traditional upbringing and sense of morality which reinforces a code of ethics built upon the rigid strictures of right and wrong, white or black. With no room for intermediate grays, his moral compass accepts no extenuating circumstances in any situation.
We have already witnessed his possessiveness with regard to Narê, which she enjoys like any girl in love would; teasing him about her ‘slant eyed’ Japanese friend or her ‘blonde’ Norwegian class fellows. But even in those innocent moments of shared laughter, we feel a twinge of palpable unease at Sancar’s reactions as he refuses to go down on his knees to propose to his beloved; confessing with some pride that the only time he kneels is when he dances the Zeybek. Part of Sancar ‘s problem is that he treats Narê as though she were less flesh and blood and more a priceless porcelain doll that would break if handled roughly. Partly due to his ethics and partly due to the pedestal he places her on; he refrains from any physical intimacy between them, reserving it all for the time when he weds her. This kind of self control in a young man madly in love is in itself an anomaly. Not that Narê does not appreciate his restraint since it creates an air of unassailable confidence between them; but at the same time, it results in the imposition of impossibly high expectations of felicity. Such fealty does not allow for even the slightest deviation from the stringent rules of expected mutual loyalty.
Consequently, any perceived or real transgression on either partner’s part, would be viewed as ‘betrayal ‘- hence unacceptable. We have seen the manner in which Sancar pushed the weeping Narê out of the nuptial bed chamber- a wood and tin hut which had served as the Efeoglu’s refuge during the olive harvest season in the past. Shortly after he shuts the door on the love of his life, Narê throws herself off the cliffs overhanging the tiny hut. As she hurtles silently down the steep fall, her white dress billows out with the wind, spreading out like a pair of wings (not unlike the ‘wings’ of the sea shell Sancar gifts her with). By pure chance or as luck would have it, Kavruk lying on a nearby hill dreaming under a starlit sky, interprets the eerie sight of the falling white clad figure as the swoop of a twilight bird that disappears from sight behind the tree tops at the foot of the moonlit crags. One would expect that someone would find Narê’s smashed body as the news of her ‘death’ spreads like wildfire. But mysteriously there is no body and no trace of Narê which gives credence to the song that Kavruk composes in memory of the Ambassador’s daughter who loved Sancar Efe. Who picked up Narê’s broken body and transported her to a specialist hospital in Switzerland? Was Akin on site and following Narê even as she fled to Turkey after he had molested her? Was he waiting near the little hut to witness the outcome of Narê’s wedding plans?
This is the kind of mystery that is the stuff of legend which Gediz shares with the beautiful stranger he meets on the flight to Milas.
**************
“Türkçe versiyonu” 👇
“Sancar Efe – Bir Efsane Doğuyor”
Navid Shahzad tarafından yazılmıştır
Aşk ve kayıp, iki kısa kelime. Yine de bu iki kelime, Sancar ve Nare’nin durumunda olduğu gibi korkutucu ve aşılmaz bir uçurum etkisi yaratabilir. Hayatın kendilerine neler getirdiğini ve geleceklerinin ne kadar acı verici olacağını bilmeyen iki güzel çocuk; keskin deniz sularının karayı nazikçe kapladığı kumlu bir sahilde arkadaş olur. Onlar için önemli olan tek şey, gözleri buluştuğu andan itibaren onları birleştiren tuhaf, neredeyse gerçeküstü bir bağdır. Bir peri kızı ile denizden yükselen kara bir çocuk, yıllar içinde büyüyen bir aşk yaratır. Ancak sık sık unuttuğumuz şey, yirmi yılda fiziksel olarak toplamda birlikte bir yıldan bile daha az zaman geçirdikleridir. Sancar ve Nare, on sekiz yaşına gelene kadar yılda yalnızca on iki gün birbirlerini gördü. Evlendikten sonra ise Nare dokuz yıl ortadan kayboldu ve kızı olduğunu iddia ettiği bir çocukla geri döndü. Bu gizemli ayrılık sadece ilişkilerini bozmakla kalmadı, aynı zamanda her iki tarafın da sinirlerini gerdi.
Nare, Sancar’ı onu terk ettiği için asla affetmeyeceğine yemin ederken, Sancar ise, aşkına ihanet ettiğini zannettiği için onun adını asla ağzına almayacağına nasuh tövbesi eder. Yine de öfkeyle köpürürken bile, birbirlerine duydukları tutkulu duyguları inkar edemezler. Gelişigüzel okunan bir gazete kupürü gibi, geçmiş olaylar acı verici ve şiddetli geri dönüşlerle dramatik bir şekilde ortaya çıkar. Fiziksel olarak kırılmış bir Nare, psikiyatri hastaları için olan İsviçre’de bir rehabilitasyon merkezinde bir bebek doğurduktan sonra yavaş ve acı verici bir şekilde iyileşir. Uçurumdan düşmesi, Nare’nin hafızasını etkileyen ve günlük tutma ihtiyacını açıklayan bir kafa travmasına neden oldu. Bu arada, pişman olan Sancar ise, Nare’nin babasının bulunduğu Karadağ’a seyahat etmek için bilet ve pasaport alabilmek adına para kazanmak için bir yıl boyunca yorulmadan çalışır.
Sefir babasının evinin kapısında tereddütle “Nare” diye fısıldaması, karşısında ne bulacağına ve sevgilisiyle nasıl yüzleşeceğine dair korkusunun belirtisidir. Evin içinde çılgınca arar onu, sevdiğinin orada olmadığını ispat etmeye çalışan şeytani kurnazlıktaki Akın ise, Nare’nin İsviçre’de zengin bir Türk ile yaşadığını söyler. Bu defa Nare’den şüphelenmemesi gerektiğini bilen Sancar, Nare’nin kendisine seslenen sevgilisini telefonda duyunca hikayenin doğru olduğuna inanıp harap olur. Bu an Sancar için hakikatin ve büyükelçinin kendisine para verme girişimiyle haysiyetinin son kalıntılarının mahvolduğu, hayatının dönüm noktasıdır. Yoksullar şüphesiz paradan yoksundur, ancak bu zenginlik eksikliğini aşırı gurur ve haysiyetle telafi ederler.
Güven Çelebi, Sancar’a para teklif ederek ölümcül bir hata yapar. O kader gününde Sancar zengin olmaya karar verir ve başarılı olur. Ancak bu ipucunu takip etmeden önce, bağlarının böylesine büyük kargaşalardan nasıl sağ çıktığını anlamak için Sancar ve Nare’nin duygusal karakterlerini incelememiz gerekiyor. Cevap belki de Nare’nin kıskanılacak ayrıcalıklarla dolu gibi görünen yaşamındadır, mükemmel bir eğitim aldığı ve dünyanın büyük başkentlerinde sofistike çevrelere erişime sahip olduğu yaşamı. Nare, annesinin ölümünden sonra yalnız ve sevilmeyen bir çocuk olarak kaldı. Güven Çelebi açıklanamayan bir nedenden ötürü (bu da henüz başka bir muamma!) tek çocuğu olan Nare’ye yakınlık göstermez. Nare için asla iyileşmeyen o ağaçsız bir yaprak olmanın yürek parçalayan durumu, her yöne esen rüzgarlarla savrulan, hiçbir yere kök salamayan bir kadın, ömür boyu süren bir yara ve kalp kırıklığı… Bu bağlamda dizinin en güzel sahnelerinden birinde Sancar’ı Akın’ı öldürmekten vazgeçirmeye çalışır Nare, kızından bahsederek. Nare’nin kızının kalbi, bir yere demir atmaya, onu koşulsuz olarak sevecek, kendisini güvende hissettirecek ve ona bakacak birisine, yani babasına özlem duyuyordur.
Sancar’ın gözlerinde yaşlar olan Nare’yi şefkatle, içgüdüsel olarak kucaklaması ve onu değerli bir mücevher gibi kollarında taşıması, arzuladığı güvenli sığınağın belirtisidir adeta. Sancar’ın güçlü ve sağlam kişiliğinde, sığınağını bulduğuna gerçekten inanmıştı, ama trajik bir şekilde hayal kırıklığına uğramıştı. Sancar her zaman, hayatın bir gün ona sefirin kızı kadar güzel bir ruh eşi sunacak kadar iyi niyetli olacağına inanmakta güçlük çekti. Hayat onun için hiç kolay olmamıştı, mevsimlik işçilik sefaleti ile basit bir köy okulu arasında gidip geliyordu, yüreğine neredeyse cennetten bir ışıkla dokunan bu parlak meleği bir mucize olarak görüyordu. Nare’ye karşı gösterdiği tüm tutumları inanılmaz bir şefkatle bürülüydü; bir parçası olmayı asla hayal edemeyeceği dünyaları anlatan, Nare’nin ona yolladığı kartpostalları, fotoğrafları ve mektupları saklarken, ya da Gece isimli atı ve Nare’nin gelini ve hanımı olmasını istediği Işıklı ailesinin konağını satın alma hayalleri kurarken.
Ne yazık ki çocuk « çıplak ayaklı damat » olduğu için onla alay ediyordu arkadaşları, en sevdiği atı alamayacak kadar fakir olduğu için itilip kakılıyordu. Sancar ve Nare, kendilerini gelecekteki üzüntülerden korurken acı ile yaşamayı bu şekilde öğreniyorlardı. Bu tür zor yaşam dersleri, zorunlu olarak kalbin sertleşmesine yol açar ve hayatta kalmak için, Sancar geleneklerden oluşan, kısıtlamalar ve katılıklarla dolu, kurallarla güçlendirdiğine inandığı ahlak anlayışına geri döner; artık iyi ya da kötü vardır, siyah ya da beyaz. Griliklere yer bırakmayan ahlaki pusulası, durum ne olursa olsun hafifletici nedenleri kabul etmez.
Sancar’ın, aşık her kız gibi kendisini çekik gözlü Japon arkadaşı veya « sarışın » Norveçli sınıf arkadaşları ile kıskandırmaya çalışan Nare’ye karşı ne kadar sahiplenici olduğunu biliyoruz. Ancak, paylaşılan bu masum kahkaha anlarında bile, Sancar’ın sevgilisine evlenme teklif etmek için diz çökmeyi reddederken verdiği tepkiler karşısında hissedilir bir tedirginlik hissediyoruz; diz çöktüğü tek zamanın Zeybek oynarken olduğunu gururla itiraf ediyor. Sancar’ın probleminin bir kısmı, Nare’ye etten ve kandan yapılmış bir varlıktan ziyade porselen bir oyuncak bebekmiş gibi davranmasıdır, o da kaba bir şekilde dokunulursa paramparça olur. Kısmen ahlakından, kısmen de onu kalbinde konumlandırdığı yer nedeniyle; onunla herhangi bir fiziksel yakınlıktan kaçınır ve tüm bunları evlenince yapacağını dile getirir. Deli gibi aşık genç bir erkeğin bu tür bir özdenetimi yerine getirmesi hayli zordur. Nare, aralarındaki sarsılmaz güven ilişkisini artıran Sancar’ın bu tarz davranışlarını takdir etmekle birlikte, bu durum aynı zamanda evlenince yüksek mutluluk beklentilerinin oluşmasıyla sonuçlanır. Bu denli bir sadakat, beklenen karşılıklı sadakat kurallarından en ufak bir sapmaya bile izin vermez.
Bu nedenle, sevgililerin herhangi biri tarafından algılanan fiili bir ihlal « ihanet » olarak kabul edilecektir. Sancar’ın ağlayan Nare’yi, geçmişte zeytin hasadı mevsiminde Efeoğlu ailesine barınak vazifesi gören ahşap ve teneke bir kulübe olan gelin odasından nasıl dışarı attığını gördük. Nare, hayatının aşkı ona kapıyı kapattıktan kısa bir süre sonra, küçük kulübeye bakan kayalıklardan kendini atar. Patika yolda sessizce ilerlerken, beyaz elbisesi rüzgarda şişer ve bir çift kanat gibi açılır (Sancar’ın ona verdiği deniz kabuğunun şekli gibi). Tamamen şans eseri yakındaki bir tepede yatan ve yıldızlı gökyüzünün altında rüya gören Kavruk, alacakaranlıkta bir kuşun süzülmesi gibi düşen ve yavaş yavaş ağaçların tepesinden ayın aydınlattığı kayaların dibine doğru kaybolan beyaz kıyafetli siluetin gizemli görüntüsünü yorumlar. « Ölüm » haberi orman yangını gibi yayılırken, birinin Nare’nin kırılmış bedenini bulması beklenebilir. Ancak esrarengiz bir şekilde, Kavruk’un Sancar Efe’yi seven sefirin kızının anısına bestelediği türküye ilham veren Nare’den hiçbir iz yoktur. Nare’nin kırılmış bedenini kim bulmuş ve onu İsviçre’deki özel bir hastaneye nakletmişti? Akın, tecavüzün ardından Türkiye’ye kaçtıktan sonra onu takip mi etmişti? Nare’nin evliliğinin sonucuna şahit olmak için küçük kulübenin yakınlarında mı bekliyordu?
Gediz’in Milas’a uçarken tanıştığı güzel yabancıyla paylaştığı efsanede işte böyle bir gizem daha vardı.
Çeviri: özlem şentürk
Version anglaise /originale 👇
‘Sancar Efe – The Legend is Born’
Remerciements: Faryal, Özlem, Gülperi, Roselyne
Leave a Reply