par Navid Shahzad

La série Sefirin Kizi soulève beaucoup de questions sur le comportement héroïque. La première et peut-être la plus importante : pourquoi Sancar abandonne-t-il Narê pendant leur nuit de noces ? Afin de « racheter » Sancar et de comprendre le rejet apparemment brutal de sa bien-aimée, nous devons examiner l’arrière-plan des deux personnages. Sancar est le petit-fils d’un cavalier gariban (abjectement pauvre) mieux connu sous le nom de Mehmet Efeôglu.  

Les « efe » étaient des combattants de la guérilla des montagnes qui ont combattu pour leur patrie contre les forces alliées et les Grecs en particulier pendant la guerre d’indépendance turque (Kurtuluş Savaşı 1919-1923). Célèbres pour leur endurance, leurs talents de cavaliers et de tireurs, ils ont développé une culture distincte mettant l’accent sur l’amour et la loyauté envers la patrie, la sécurité de la famille et le respect indéfectible de la fraternité, même au risque de mourir. La principale caractéristique des « efe » était leur adhésion aux coutumes et aux traditions ;un sens inébranlable de la dignité personnelle, de l’estime de soi et du courage. Après l’indépendance de la Turquie, de nombreux « efe » ont rejoint l’armée régulière et sont devenus des soldats. C’était une race d’hommes qui plaçaient la loyauté et la vérité au-dessus de tout et c’est l’héritage des efeôglu que notre héros a hérité.  

Contraint par une pauvreté extrême à travailler dès le plus jeune âge, Sancar n’a jamais vraiment eu d’enfance. En raison des circonstances, il devient un garçon introspectif, sensible et maussade qui assume tranquillement chaque insulte, infraction et perte de dignité, tout en intériorisant ses sentiments plutôt que de les partager comme le feraient d’autres enfants. De ses chaussures déchirées et partagées à l’obligation de travailler tard le soir pour vendre des moules, c’est un garçon qui a une forte éthique du travail et un respect implacable pour la sécurité de ses proches. Sa mère, Halise, le reconnaît lorsqu’elle est à l’hôpital en pleurant : « tu n’as jamais été un enfant qui pleurait sur les genoux de sa mère ». Ces enfants, et en particulier les garçons, grandissent en adultes rebelles et très individualistes qui restent solitaires mais supérieurs au reste du « troupeau ». Naturellement enclins à jouer un rôle de leader, ces personnes sont physiquement très attirantes et elles dégagent souvent un sombre nuage de mystère à leur égard. Mais elles ont aussi leur point faible et la fissure dans leur armure n’est autre que les personnes qu’elles aiment, que ce soit la famille ou l’être aimé. Ancré à la terre par le travail et le manque de ressources, Sancar grandit comme une montagne d’homme, dominant le reste, solide, robuste et toujours là sous la pluie, la tempête ou le soleil.  

Nare, en revanche, apparaît comme l’enfant délicate d’une fée-gitane qui vole entre les capitales du monde, apprend plusieurs langues, rencontre des gens de cultures et de milieux différents. Pourtant, elle est « sans racines » et aspire à une patrie qu’elle espère trouver avec Sancar. Comme elle le dit à Gediz dans un épisode ultérieur, elle a toujours été semblable à une feuille sans arbre, soufflée dans toutes les directions par le moindre vent. Les enfants s’entendent tout de suite au premier regard, alors qu’un garçon au teint hâlé et aux cheveux bruns sort de la mer, tandis qu’une fille aux yeux bleus dans une robe blanche ressemblant à une boule de coton (pamuk) le regarde avec émerveillement. Aucun des deux n’a vu quelque chose d’aussi beau. Il est la terre dans laquelle elle a rêvé de s’enraciner tandis que pour Sancar, la petite fille caressant son cheval noir est l’incarnation de tout ce qui est fragile, magique et exquis dans le monde. Leurs imaginations solitaires et enfantines tissent un lien si profond qu’il est inévitable que les deux deviennent amis et tombent amoureux l’un de l’autre plus tard. Leur relation est unique car elle lui apporte le monde tandis qu’à son tour, il lui fournit le refuge et la sécurité auxquels elle aspire.  

Comme Sancar a onze ans lorsqu’ils se rencontrent, Narê est évidemment plus jeune. Pourtant, leurs petits cœurs tissent un lien pendant leur adolescence solitaire à travers les lettres qu’ils s’écrivent, couronnées par les douze merveilleux jours d’été où Narê retourne en Turquie pour une visite annuelle. À la fois complexe et simple, la situation fait que chacun développe un rôle particulier par rapport à l’autre. Par exemple, Narê n’écrit que des lettres « heureuses » à Sancar, au point qu’elle ne mentionne même pas la mort de sa mère de peur de bouleverser Sancar. De son côté, Sancar ne lui parle jamais du travail manuel pénible qu’il s’inflige ni de la pauvreté de sa famille, mais il fait preuve d’une jalousie presque irrationnelle envers toute personne qui semble être intime avec Narê, ce qui amuse beaucoup cette dernière. Ainsi, alors qu’ils semblent tout partager, il y a des détails singuliers et importants de leur vie personnelle qu’ils ne partagent pas entre eux. Comme les deux moitiés du coquillage que Sancar fait remonter de la mer, les enfants semblent devenir les parties jumelles d’un tout inséparable qui se transforme inévitablement en un amour passionné qui dure toute la vie. Ce contraste entre les deux personnages crée la tension sous-jacente soigneusement élaborée par une merveilleuse équipe de scénaristes qui introduisent de manière fluide la polarité entre la culture provinciale et l’expérience cosmopolite. Et c’est là que notre histoire commence !  

Version Anglaise 👇

‘Sancar Efe- an Imperfect Hero’
Part-2 by Navid Shahzad

The series Sefirin Kizi raise a lot of questions about heroic behavior. The first and perhaps most important being- why does Sancar abandon Narê on their wedding night? In order to ‘redeem’ Sancar and understand his seemingly brutal rejection of his beloved; we need to look at the background of both characters. Sancar is the grandson of a gareban (abjectly poor) rider who is better known as Mehmet Efeôglu.

The ‘efe’ were mountain guerilla fighters who fought for their homeland against Allied forces and Greeks in particular during the Turkish War of Independence (Kurtuluş Savaşı 1919-1923). Famed for their hardiness, riding and shooting skills; they developed a distinct culture emphasizing love for and loyalty to the homeland, the safety of the family and undying respect for brotherhood even at the risk of death. The main feature distinguishing the efe was their adherence to custom and tradition; an unflinching sense of personal dignity, self esteem and courage. After Turkey’s independence, many of the ‘efe’ joined the regular army and became soldiers. These were a breed of men who placed loyalty and truth above all else and this is the Efeôglu legacy that our hero inherits.

Bound by grinding poverty to work almost as soon as he could walk; Sancar never really had a childhood. Forced by circumstances he grows into an introspective, sensitive, brooding boy who registers every slight, every offence, and the loss of dignity quietly, while internalizing his feelings rather than share them as other children would. From his torn, shared shoes to having to work late at night to sell mussels, he is a boy with a strong work ethic and an unrelenting regard for the safety of his loved ones. His mother Halise, acknowledges the fact when she is in hospital with a tearful – ‘you were never a child who cried in his mother’s lap’. Such children, and particularly boys grow up as rebellious and highly individualistic adults who remain solitary yet superior to the rest of the ‘herd.’ Naturally inclined towards leadership roles, such people are physically very attractive and often display a brooding sense of mystery about them. They do however, have a soft underbelly and the crack in their armour is none other than the people they love, be it family or the beloved. Anchored to the earth by labour and lack of resources, Sancar grows up like a mountain of a man, towering above the rest, rocky, sturdy and always there in rain, storm or sunshine.

Narê on the other hand is an ethereal gypsy-like fairy’s child flitting between capitals of the world, learning multiple languages, meeting people from different cultures and backgrounds. She is ‘rootless’ by contrast and longs for a homeland which she hopes to find with Sancar. As she puts it to Gediz in a later episode – she had been a leaf without a tree; blown in every direction by the slightest wind. The children take to each other immediately at first sight as a sun burnt dark haired boy rises from the sea while a blue eyed girl in a white dress looking like a ball of cotton (pamuk) looks at him in wonder. Neither one has seen anything so beautiful. He is the earth she has dreamed of to root herself in while for Sancar, the little girl stroking his black horse is the epitome of all that is fragile, magical and exquisite in the world. Their solitary childish imaginations knit a bond so deep that it is inevitable the two should become friends and fall in love with each other later. Theirs is a unique relationship as she brings the world to him while in turn, he provides the harbor and safety she longs for.

Since Sancar is eleven when they meet, Narê is obviously younger. Yet their little hearts weave a bond during their lonely teens through the letters they write to each other; crowned by the wondrous twelve summer days when Narê returns to Turkey for an annual visit. Both complex and simple at the same time, the situation results in each person developing a special role with respect to the other. For example; Narê writes only ‘happy’ letters to Sancar; so much so that she does not even mention the death of her mother for fear of upsetting Sancar. On his part, Sancar never tells her about the back breaking manual work he does or how impoverished his family is; but only displays an almost irrational jealousy towards anyone who appears to be intimate with Narê, much to her amusement. So while they seemingly share everything there are momentous singular details of their personal lives that they do not share with each other. Like the two halves of the sea shell that Sanjar brings up from the sea, the children appear to become twin parts of an inseparable whole which inevitably transforms into a lifelong passionate love. This contrast between the two characters creates the underlying tension crafted carefully by a wonderful team of script writers who seamlessly introduce the polarity between provincial culture and cosmopolitan experience. And that is where our story begins!

Version Turque 👇

Sancar Efe – kusurlu bir kahraman?’
İkinci kısım

Navid Shahzad tarafından yazılmıştır

Sefirin Kızı dizisi bir kahramanın nasıl davranması gerektiği konusunda birçok soruyu gündeme getirdi. Bu sorulardan ilk ve belki de en önemlisi: Sancar neden düğün gecelerinde Nare’den vazgeçti? Sancar’ı « kurtarmak » ve sevdiğini nasıl acımasızca reddettiğini anlamak için, iki karakterin arka planını incelememiz gerekir. Sancar, Mehmet Efeoğlu olarak bilinen gariban bir süvarinin torunudur.

Efeler, Türk Kurtuluş Savaşı (1919-1923) sırasında İtilaf devletlerine ve özellikle Yunanlara karşı vatanları için savaşmış olan milis kuvvetlerdir. Dayanıklılıkları, at sürme ve atıcılık konusundaki yetenekleri ile ünlü olan bu kişiler, ölmek pahasına da olsa, anavatana sevgi ve sadakati, aile güvenliğini ve kardeşliğe saygıyı vurgulayan önemli bir kültür geliştirdiler. Efelerin ana özellikleri; gelenek ve göreneklere bağlılıkları, onur, gurur ve cesaret duygularıydı. Türkiye’nin bağımsızlığından sonra, birçok efe düzenli orduya katıldı ve asker oldu. Onlar, sadakat ve gerçeği her şeyin önüne koyan insanlardı ve kahramanımız Sancar da bu Efeoğlu mirasını benimsemişti.

Aşırı yoksulluk sebebiyle küçük yaşlardan itibaren çalışmak zorunda kalan Sancar gerçek bir çocukluk yaşayamamıştır. Koşullardan ötürü, duygularını diğer çocuklar gibi paylaşmak yerine içselleştirirken, her küçük ayrıntıyı, her suçu ve haysiyetsizliği sessizce kaydeden gözlem gücü yüksek, hassas ve düşünceli bir çocuk haline gelir. Yırtık ayakkabılarını kardeşiyle paylaşan, geç saatlerde midye satarak para kazanmaya çalışan Sancar, güçlü bir iş ahlakına sahip ve sevdiklerinin güvenliğine çok önem veren bir çocuktur. Annesi Halise, hastanede ağlarken onu şöyle tanımlar: « Sen asla annesinin kucağında ağlayan bir çocuk değildin. » Bu tarz çocuklar, özellikle de erkek çocukları, yalnız, asi ve diğerlerine göre daha üstün özellikleri haiz yetişkinler olarak büyürler. Doğal bir liderlik rolünü benimsemeye meyilli olan bu insanlar fiziksel olarak çok çekici olup çoğu zaman gizemli bir hava verirler. Ancak, yumuşak bir tarafları vardır ve zırhlarındaki bu çatlak, ister ailesi ister aşık olduğu insan olsun, sevdikleri insanlardan başkası değildir. Parasızlık ve çalışma zorunluluğu ile dünyaya demirlenen Sancar, dağ gibi bir adam olarak büyür; sert, sağlam ve ister yağmurda, ister fırtınada veya ister güneşte, her zaman sevdiklerinin yanındadır.

Öte yandan Nare, dünyanın başkentleri arasında uçan, çeşitli dilleri öğrenen, farklı kültürlerden ve geçmişlerden gelen insanlarla tanışan narin bir peri kızıdır. Ancak Nare, « köksüz »dür ve özlemini çektiği memleketi Sancar’da bulmayı umut eder. Gediz’e daha sonraki bir bölümde söylediği gibi, en ufak bir rüzgarla ordan oraya savrulan ağaçsız bir yapraktır o. Çocuk Sancar ve Nare, adeta ilk bakışta anlaşırlar; güneşte yanmış karayağız bir çocuk denizden çıkarken, beyaz elbiseli, pamuk gibi bembeyaz yeşil gözlü bir kız merakla ona bakmaktadır. İkisi de birbirlerinden daha güzel bir şey görmemişti. Nare için Sancar kök salmayı hayal ettiği toprak olurken, Sancar için siyah atını okşayan o küçük kız, dünyadaki kırılgan, büyülü ve zarif olan her şeyin somutlaşmış haliydi. Yalnız ve çocuksu hayalleri aralarında öyle derin bir bağ kuruyordu ki, önce arkadaş daha sonra ise birbirlerine aşık olmamaları kaçınılmazdı. İlişkileri benzersizdi, çünkü Nare Sancar’a bilmediği dünyaların kapılarını açarken, Sancar da ona özlemini çektiği güvenli limanı sağlıyordu.

Sancar tanıştıklarında on bir yaşında, Nare de ondan biraz daha küçük. Yine de küçük kalpleri ergenlik döneminde birbirlerine yazdıkları mektuplarla bağlanırken, ilişkileri Nare’nin her yıl ziyaret için Türkiye’ye döndüğü on iki muhteşem yaz günü ile taçlanıyordu. Hem karmaşık hem de basit gibi görünen bu durum, birbirlerine karşı belirli roller geliştirmelerine yol açıyordu. Örneğin, Nare Sancar’a onu üzmekten korktuğu için sadece « mutlu » mektuplar yazıyordu, öyle ki annesinin öldüğünü bile yazmamıştı. Sancar ise para kazanmak için yaptığı zorlu işlerden veya ailesinin yoksulluğundan bahsetmezken, Nare ile samimi görünen herkese karşı neredeyse mantıksız bir kıskançlık gösteriyordu. Aslında her şeyi paylaşıyor gibi görünseler de, kişisel hayatlarının birbirleriyle paylaşmadıkları tuhaf ve önemli detayları vardı. Sancar’ın denizden çıkardığı kabuğun iki yarısı gibi, bu çocuklar da kaçınılmaz olarak ömür boyu sürecek tutkulu bir sevgiye dönüşen ayrılmaz bir bütünün ikiz parçaları gibiydiler. İki karakter arasında gerginlik yaratan bu karşıtlık, yerel kültür ile kozmopolit deneyim arasındaki kutupları en doğru şekilde aktaran harika senaristler tarafından özenle yazılıyor. İşte hikayemiz burada başlıyor!

Dans cette deuxième partie, le personnage de Sancar Efe interprété par Engin Akyürek est si parfaitement analyser par Mme Navid Shahzad, actrice, professeur, écrivaine et réalisatrice Pakistanaise.

Que cela puisse aider les spectateurs à mieux comprendre ce personnage et observer les compétences utilisées par Engin Akyürek pour réussir un tel caractère. Engin a mis la barre très haute et son jeu est d’une haute valeur.

Remerciements: Sarah/Roselyne