Interview entre SONAT BAHAR et ENGIN AKYÜREK
réalisé le 15.01.2017 pour le journal SABAH.

Il s’agit de l’interview entre la journaliste Sonat Bahar et Engin Akyürek au moment où la série Ölene Kadar s’apprêtait à sortir sur la chaîne ATV.
L’occasion de parler de la création de la revue Kafasinagore et de la vie d’Engin aussi.

« L’AMOUR REND TOUT MEILLEUR »

Engin Akyürek est devant nous cette fois en tant que Dağhan de la nouvelle série d’ATV Ölene Kadar. Il n’était pas venu depuis longtemps. Il s’avère qu’il n’est pas resté inactif et s’est lancé dans l’écriture. Il publie un magazine à Ankara avec ses amis depuis un an, il écrit et même interviewe. Celui qui a toujours incarné un homme amoureux dans les séries télévisées dit : « Je suis un homme qui joue des histoires aux relations conflictuelles, dures et traumatisantes mais le public attend de l’amour dans l’histoire. « L’amour rend tout meilleur. »

Sonat Bahar:

Nous devions rencontrer Engin Akyürek un jour où la neige commençait à fondre et le soleil se faisait chaud à Istanbul…

Nous sommes assis dans le jardin du café avec son gérant Özlem Durak, il y a deux jeunes femmes à table devant nous.

Il n’est pas encore là. En un instant, le regard des filles à la table d’en face change, leurs yeux pétillent. Je comprends qu’Engin Akyürek arrive… Je ne me trompe pas. Il arrive à notre table avec un grand sourire…Engin a un tel effet… Tout en gagnant l’admiration des femmes en particulier pendant des années, il gravit rapidement les échelons de sa carrière. Il a gagné l’admiration d’un public différent à chaque fois à travers les séries télévisées et les films auxquels il a participé : Époux étranger (Yabancı Damat), Si j’étais un nuage (Bir Bulut Olsam), Quelle est la faute de Fatmagül ? Kara Para Aşk.. Destiny, A Little September Matter de Zeki Demirkubuz… Ça fait longtemps, il a beaucoup travaillé, n’est-ce pas ? Cette fois, nous nous sommes réunis avec lui pour la série télévisée Ölene Kadar qui sera diffusée sur ATV.

Nous nous sommes rencontrés dans un endroit bondé. Toute personne qui le voit ressent le besoin de le regarder à nouveau. C’est extrêmement confortable. Il est habitué à cette situation… Au cours de la conversation, il dit :
« Les gens me regardent une fois, puis ils continuent à s’occuper de leurs propres affaires. Même si je reste assis ici pendant des heures, après un certain temps, ma présence ne sera même plus remarqué . « 

Sonat Bahar – Allez, je me dis. Je vais lui parler de quelque chose de différent. J’apprends qu’il publie un magazine avec des amis depuis un an et qu’il y écrit même. A ce jour, 12 articles ont été publiés… Bien qu’il ne raconte pas d’histoires sur lui-même dans ses écrits, il est possible de retrouver les empreintes de sa vie. On démarre la conversation en parlant du magazine :

SB – Tu écris pour un magazine appelé Kafasınagöre. Tu es également dans la phase de la conception du magazine ?

EA – As-tu lu mes articles ? Comment les as-tu trouvés ?

SB – Je les ai tous lus. J’avais une image de toi dans ma tête ; calme, réservé, mystérieux … En fait, je pensais que tu étais assez différent et pas obsédé par ta période avant tes 18 ans … Est-ce que je me trompe ?

EA -« Oui, cette période m’est précieuse. Il y a aussi des sections fictives comme si je raconte ces articles sur moi-même. Ce n’est pas exactement mon enfance. C’est de moi, et un peu ce que j’ai observé, un peu d’Ankara, un peu des années 90, un peu de mon subconscient et de mes attentes.

SB – Dans l’une des histoires, tu parles d’un de tes amis qui est tombé amoureux de la même fille que toi. Y en a-t-il vraiment un ? – Il n’y a personne qui s’appelle Mehmet ?

EA – Mais il est impossible d’aller au lycée et de ne pas tomber amoureux de la même fille qu’un ami à toi. Il y a forcément de tels cas, bien sûr.

SB – Comment est née l’idée du magazine ?

EA – Je suis les magazines et le marché des magazines très bien en Turquie depuis 20 ans. Les revues de littérature, d’humour et d’histoire ne manquent pas.
J’ai un vieil ami d’Ankara, Yasin Öksüz, dont l’idée de publier un magazine était quelque chose dont nous parlions toujours ensemble. Mais c’était toujours sur la table. Puis un jour c’est devenu réalité. Il a décidé de publier un magazine intitulé « Selon sa tête », il l’a pensé comme une plateforme pour que tout le monde puisse écrire. Depuis 12 numéros, des personnes de professions et de groupes différents écrivent des articles qui nous parviennent et que nous intégrons. J’écris aussi. On le pensait plus petit au début… J’ai encouragé à le penser plus grand.

SB- Écris-tu toujours quelque chose proche de toi ?

EA- J’écris depuis l’université. A cette époque, il y avait un tel environnement autour de moi que je me sentais bien en écrivant. Tout ce que j’ai écrit est sorti des vieilles armoires, la poussière a été secouée… En fait, l’article du premier numéro est une histoire que j’ai écrite quand j’avais 21 ans. Puis j’ai commencé à écrire de nouveaux articles. J’ai réalisé que les années n’avaient pas changé les choses que j’écrivais. J’écris toujours sur les mêmes sujets que j’écrivais quand j’avais 21 ans. Peut-être que je ne peux rien expliquer d’autre. Les expériences d’un enfant et d’un jeune sont en fait le point commun de mes écrits. Je vais en faire un livre.

SB – Pourquoi es-tu si obsédé par ton enfance et ta jeunesse ?

EA – Mon adolescence a été très naïve et belle. C’est peut-être parce que ça s’est bien passé que je peux me moquer de cette période.

SB – En quoi l’adolescence est-elle bonne ?

EA- Ayant grandi dans un très mauvais environnement, mille mauvaises choses auraient pu m’arriver. Ce ne fut pas comme ça… J’ai connu des problèmes de puberté vécus par trois milliards d’hommes dans le monde. La puberté banale quand l’esprit et le corps ne sont pas égaux. Quand vous voyez une personne malheureuse dans sa vie d’adulte, si vous creusez un peu en elle, vous verrez qu’il y a des problèmes dans son adolescence. C’est pourquoi l’adolescence est une période amusante pour moi.

SB- Ecrire est un moyen d’expression de soi ?

EA- Je partage mes sentiments sur la vie. Je transmets ce que je ressens. Tout le monde est mécontent, tout le monde se plaint de beaucoup de choses, tout le monde est seul… J’ai trouvé la solution en prenant soin de mon enfant intérieur. Je n’aime pas me lamenter, je pense que dans de tels cas il faut trouver quelque chose, courir après une émotion. Nous ne devons pas oublier que nous sommes des êtres primitifs en ajoutant les avantages et les nécessités de la vie moderne à nos vies. Les choses qui se sont passées dans le passé sont très glorifiées, je ne suis plus dans un tel endroit. Nous avons tous vécu dans ce pays, les années 80 étaient-elles bonnes ? Non. C’était plus naïf, mais c’était difficile. Les années 90, c’était bien ? Il n’avait ni saveur ni sel.

SB- Tu n’as pas de nostalgie du passé en toi alors…

EA- Ce que j’écris est sur le passé, mais un désir pour l’avenir. Nous sommes à la recherche d’une vie moderne et nous la recherchons dans le passé. Le passé est une chose précieuse, mais je ne m’y attarde pas. La vie moderne offre quelque chose, mais que faut-il ? C’est quelque chose qui m’obsède avec ce que la vie moderne m’enlève. Je ne parle pas seulement des smartphones, des réseaux sociaux, je parle des sentiments. Se comprendre et se sentir n’est plus aussi facile qu’avant. Il y a des moments dans la vie, et ces moments sont précieux. Alors que nous nous amusions et étions si heureux quand nous étions enfants, pourquoi avons-nous des relations aussi dures et distantes maintenant ? Ce sont en fait dans ma tête. Il s’agit de notre enfant intérieur…- Si nous mangeons, bavardons, je ne me retourne pas, ne regarde pas ailleurs. Je m’énerve contre quiconque fait ça devant moi d’une manière qui me met mal à l’aise. N’est-ce pas irrespectueux ? Alors la personne devant moi n’est pas avec moi, ni avec la personne avec qui elle écrit (avec son téléphone). C’est le problème avec cet homme moderne, on ne sait pas où nous en sommes. Parfois, j’éteins le téléphone pendant deux ou trois heures à la maison.

SB- Qui que ce soit à qui je parle de toi, la première chose qu’il se demande c’est qu’on ne t’a jamais vu…

EA- Il y a quelque chose qu’on attend de moi et ça veut dire que je ne réponds pas à cette attente. Mais quelle est cette attente ? Si nous faisons une restriction comme aller à trois ou quatre endroits à Istanbul, marcher sur cette route, les gens qui n’y vont pas seront traités injustement. Je ne suis pas du tout invisible, j’habite du côté anatolien et j’ai construit ma vie en fonction de la vie d’ici. Peut-être que si j’habitais de l’autre côté de la rue, je courrais sur la plage de Bebek ?

SB- On ne te voit pas avec une petite amie. Ta vie privée est aussi dans le mystère…

EA- Vous verrez si cela arrive. S’il y a un processus qui doit être vu, je ne le cacherai pas, je le partagerai.

A PROPOS DE LA SÉRIE – Ölene Kadar

SB- Dans la nouvelle série, tu incarnes un homme qui a passé 11 ans en prison. Était-ce difficile ce jeu d’acteur ?

EA- Dur, j’ai eu du mal à comprendre ce qu’il a traversé… 11 ans c’est très long. Quelqu’un qui a été injustement emprisonné à un jeune âge. Cependant, c’est une personne brillante qui a des rêves, croit en l’avenir. Lorsqu’une telle chose arrive à des gens comme nous qui croient à la rationalité, à certains concepts et à la loi, les traumatismes et les fractures que nous vivons sont plus graves que ceux vécus par des personnes qui ne croient pas à de tels concepts.

SB- Est-ce différent des personnages que tu as joués jusqu’à présent ?

EA- Mes personnages auraient des points de rupture, les événements les changeraient. Comme dans Fatmagül avant et après le viol, avant et après l’amour… Avant et après la découverte par Ömer du meurtre de son frère dans Kara Para Aşk… Voici une plus grande rupture pour Dağhan (l’enfermement et avant et après). Les concepts auxquels il croit et valorise dans sa vie vont changer de place. Ses amis, sa famille, son travail, son pouvoir, sa vision de la vie…

SB- Le personnage de Dağhan a l’impression qu’il va être pris entre l’amour de sa vie, Beril, avec qui il a rompu lorsqu’il est allé en prison, et Selvi, qui l’a sauvé de prison. Une telle situation se produira-t-elle ? Je me demande aussi ce que Dağhan vivra après sa libération, et quelle direction prendra la vie.

EA – La réponse à cette question dépend du scénario que notre scénariste Elif Usman écrira. Je pense que ce serait bien pour Dağhan de trouver l’amour tout en cherchant la vérité.

SB- Tu ne peux pas passer autant de temps sur des films que sur des séries télévisées… Pourtant, ta carrière au cinéma a commencé avec un grand film comme Destiny…

EA- C’est un choix lié aux projets. S’il y a un scénario que j’aime et dans lequel mon esprit se glisse, j’aimerais tourner un film chaque année. En tant que personne qui aime beaucoup le cinéma, je suis consciente que je dois être dans une production là-bas. C’est juste une question d’histoires. Le cinéma est déjà très difficile dans les périodes de séries.

SB- Il y a un rôle qui t’est assigné dans ce secteur, l’homme amoureux… Je suis conscient que le public de l’écran veut toujours voir l’amour, mais es-tu satisfait du rôle qui t’est assigné ?

EA- Les personnages que j’ai joués n’ont jamais été les rôles d’amoureux qui ont gravé leur nom dans l’arbre. L’amour était un élément d’une histoire. Je suis devenu un homme aux relations conflictuelles, difficiles et traumatisantes. Je les ai préférés. Le public peut vous aimer pour un personnage, mais il peut vous aimer pour un autre rôle masculin. Le public attend de l’amour dans l’histoire, ce qui est indéniable. L’amour rend beau tout ceux qui entre dedans.

SB- Ta base de fans est légendaire…Ils sont incroyables et je pense que tu as une base de fans plus active que n’importe quel autre acteur vedette…

« JE N’UTILISE PAS LES MÉDIAS SOCIAUX »

Merci. Comme je n’utilise pas les médias sociaux, je n’ai pas l’occasion de dire merci. Alors merci beaucoup ici. Je fais juste un travail, je ne suis pas sur les réseaux sociaux, je ne poste pas de photos, je ne corresponds pas avec eux, je n’ai aucun contact avec eux, pourtant ce qu’ils font est très précieux. Leur nombre augmente et ils agissent de manière organisée et organisent des activités d’aide en mon nom. C’est tellement précieux. Quelques fans sont venus voir le drame l’année dernière. C’était mon anniversaire… Ils se sont rencontrés, sont devenus amis et ont voyagé grâce à moi. C’est très gratifiant.

SB – Avec qui vis-tu ? Quel genre de vie as-tu ?

EA – Je vis avec mon frère. Nous avons une vie très heureuse et simple.

SB- Qu’est-ce que tu as le plus chez toi ?

EA – Il y avait des livres et des films. Mais maintenant, je regarde des films sur des plateformes.

SB – Qui achète tes vêtements ?

EA – Je fais. Je n’aime pas non plus faire du shopping, ça m’ennuie. Je porte le premier que je vois. Je ne suis pas inquiet pour l’image. Il y a des choses que j’aime, il y a des choses que je ne porterai jamais. Je ne peux jamais porter de pantalon blanc et je n’aime pas trop les jeans de couleur. Je préfère la simplicité.

SB- Comment passes-tu tes journées quand tu ne joues pas ?

EA- Je n’avais rien fait depuis un an et demi de toute façon… J’étais intéressé par le magazine. J’ai pris des vacances et je suis parti à l’étranger. J’ai travaillé très dur pendant la période Kara Para Ask. Je ne pouvais pas consacrer de temps à ma vie sociale, à mes amis ou à moi-même. Après que ce soit fini, j’ai réalisé que j’avais beaucoup de choses à faire. J’ai d’abord passé du temps avec moi-même. Il y avait tellement de choses que je devais lire et regarder. Je les ai faits. Quand je travaille, je n’ai pas trop de problèmes d’intensité ou de fatigue. Mais quand je suis en vacances, j’aime perdre du temps. Je ne suis pas quelqu’un qui se lève le matin et fait des plans pour la journée. Je tue très bien le temps. J’apprécie ça aussi. Je ne pense pas « qu’aujourd’hui était vide aussi ». J’apprécie la solitude. Il y a des gens qui veulent très bien utiliser leur temps, je n’en fais pas partie. Parfois, je peux aller quelque part et rester assis pendant trois heures ou je vais quelque part en voiture.

SB- Que fais-tu lorsque tu es très contrarié ?

EA- Je lis un livre. C’est bon pour moi. J’essaie de ne pas rencontrer mes amis, parce que je ne veux pas être injuste envers eux. Si je déprime beaucoup, je dors.

SB- Tu aimes aller à Kaş et plonger. C’est devenu une routine pour toi ?

EA- C’est l’été. C’est un endroit où je vais passer du temps avec mes amis de temps en temps. Je préfère plonger plutôt que de m’allonger sur un transat. C’est agréable de respirer sous l’eau.
Pour observer quelqu’un, je n’ai pas besoin de le regarder dans les yeux. Quand vous existez dans ce métier, un réflexe se développe, quand les gens vous regardent, vous sentez comment ils réagissent. Mon œil arrière est ouvert (rires). Ici, nous sommes dans un café bondé et personne ne fait attention à nous. Ils veulent être photographiés le plus souvent ou ils peuvent vouloir discuter un peu.

Remerciements : Laurence , Faryal

*****************************

Engin Akyurek meets TV viewers as Daghan in “Until Death” which is the new TV series for atv channel. He wasn’t around for quite some time. But he wasn’t idle; he started doing magazine publishing. Akyurek, who publishes a magazine in Ankara with his friends, writes and interviews other people for the same magazine. Akyurek who plays a man in love in TV series says: “I’ve been always the man of conflicting, tough, and traumatic relationships. Audience always expects to see love and love makes everything beautiful.

We would meet Engin Akyurek on a day when the snow started melting and we enjoyed feeling the warmness of the sun on our skin. We are sitting with his agent Ozlem Durak at the patio of a café and there are two young women sitting at a table across ours. He is not still around. But the looks of those young women change and their eyes start shining. Then I understand that Engin Akyurek is coming. I am not mistaken. He comes to our table with a big smile on his face. He has this kind of effect.

He quickly climbed up the ladder of success while winning people’s hearts, especially women’s. Each time he played in a TV series or a film, he gained appreciation of different audience.

Foreign Groom, If I Were A Cloud, What is Fatmagul’s Fault?, Dirty Money Love… Zeki Demirkubuz’s movie Destiny and A Small September Affair… He has accomplished a lot in a long time, hasn’t he? This time, Engin Akyurek will be on atv. We meet him in a very crowded place for the TV series “Until Death”. People who see him want to look at him once again. However, he is very comfortable. He got used to it. He tells us “People look at me once and they go on with their own business. If I sat here for hours, they wouldn’t even remember that I was here.” I say to myself “Come on…” I want to talk to him about different things. I find out that he has been publishing a magazine with his friends and has also been a writer for the same magazine. They had 12 issues until now. Even though he doesn’t tell personal stories, you can find traces of his life in those stories. We start our chat talking about the magazine.

– You write in a magazine named “Kafasina Gore”. You were there since the beginning, even during its forming stage. How did you come up with this?

– Have you read my articles? How did you find them? I wonder your objective opinion.

– I read all of them. I imagined you as a silent, shy, and mysterious person before. But now, I think you are actually very different than that image and you are very attached to the period before 18 years of age. Am I wrong?

– Yes, it is a very special period for me. There are some fictional parts in those articles as if I talk about myself. It is not my exact childhood. It is a little bit about me, a little bit about my observations, Ankara, 90s, my subconscious, and my expectations

– In one of your stories, you had talked about your friend who fall in love with the same girl. Doesn’t he exist?

– Mehmet doesn’t exist. However, it is impossible for you and your friend not to fall in love with the same girl if you ever attended a high school. Of course, such kind of situations happened.

– How did you come up with the magazine idea?

– I have devotedly been following the magazines and magazine publishing in Turkey for 20 years. I never miss literature, humor, or history magazines published. I have an old friend from Ankara, Yasin Oksuz… We always talked about publishing a magazine among each other. But it never happened. Then it became true one day. He decided to publish a magazine named “Kafasina Gore” and he thought that it would be a platform where everybody could write. People from different groups or occupations who reach us or whom we reached out have been writing since our first issue. I write, too. First, it was thought to be a small-scale magazine but I encouraged them to think big.

– Is writing for you?

– I have things that I wrote since my college years. During those days, my circle was like that and I felt good when I wrote. All of my articles came out from that closet and I dusted them off. My first article in our first issue was a story that I wrote when I was 21 years old. Then I started writing new ones. I realized that years haven’t changed the things that I wrote earlier. I still write about the things that I wrote when I was 21 years old. Maybe, I am incapable of telling something else. Actually, the common point of all my writings are the experiences of a young boy or a young man. I want to collect them in a book.

– Why are you so attached to your childhood or young years?

– My puberty was very naïve and beautiful. Maybe, that’s why I can easily make fun of that period.

– How can puberty be beautiful?

– Well, I could have grown up in a very bad environment and I could have suffered a lot. Mine was not like that. I also had those adolescent problems that every three billion men in this planet had; some biological problems, ordinary adolescent stages like inconsistency between your mind and your body. When you see an unhappy person in your adult life, if you dug inside that person’s mind a little bit more, you would see that he or she had problems in his or her puberty. Mine is not like that. Therefore, puberty was a fun period that I can joke about.

– Is writing a tool to express yourself?

– I share my feelings about life. I am communicating my feelings. Everybody is unhappy and does complain about something. Everybody is lonely. I find my solution by paying attention to the child in me. I don’t like being regretful. In such situations, I think that I need to find something or go after a feeling. Adding the benefits and needs of modern life to our own life, we shouldn’t forget that we are primitive beings. We always aggrandize the past but I am not like that. We all have been living in this country. Were 80s beautiful? No. They were naïve but difficult years. Were 90s beautiful? They weren’t pleasant at all.

– So you don’t long for the past, then?

– My writings are about the past with a longing for the future. We are in search of something in modern life and we do this in our past. The past is very precious for me but I don’t live in the past. Modern life presents some things but it also takes away many things from you and those things taken away are what I think about the most. I am not just talking about smart phones or social media. I am talking about feelings as well. To understand each other or to feel each other is not that easy any more. There are some moments in life which are very precious. While we had a lot of fun and were happy when we were a child, why are we so tough and distant in our relationships? I keep thinking about these. They are related to child in us. ..

– So, don’t you check your phone while you are chatting with your friends?

– If we are eating or chatting, I put it down and don’t check it. And if someone did it in a manner that would disturb me, I would get annoyed. Don’t you think that is disrespectful? That means that his person is neither with me nor with the other person whom s/he is texting. That’s the problem of modern people. We don’t know where we are. Sometimes, I turn my phone off at least two-three hours when I am at home.

– Whomever I talk about you, the first thing they wonder why they don’t see you around.

– That means I don’t meet their expectations. What are their expectations? If we limit ourselves with a couple of venues in Istanbul then it will be unfair to people who don’t go those places at all. Actually, I am around and I live on the Anatolian side of Istanbul. I built my life according to the lifestyle here. If I lived on the European side, maybe, I would run in Bebek coast.

– We don’t see you with a girlfriend. Your private life is very mysterious.

– You would see if I had a girlfriend. I wouldn’t hide if I was in such a relationship.

– In your new series, you are playing a man who imprisoned for 11 years. Is it hard for an actor?

– It is hard. It was very difficult for me to understand what he had been through. 11 years is a very long time. He is a person who unjustly went to prison at a very young age. He is a bright young man who had dreams and he believed in the future. When something happens to people like us who believe in rational thought, certain concepts and law, the traumas and the breaking points that we live through are heavier than other people who don’t believe in those concepts.

– Is he different than the characters you played before?

– My characters had breaking points. Events changed them. In “What is Fatmagul’s Fault?” the character was different before and after the rape and falling in love. In “Dirty Money Love”, Omer’s character was different before and after he learned that his brother was a murderer. And this is a big breaking point for Daghan. The concepts that he believe in and valued in his life will change; his friends, his job, his strength, his perception of life.

– It seems like Daghan will be torn between love of his life Beril who left him when he went to prison and Selvi whom she saved him from prison. Is this going to happen?

– I also wonder which direction Daghan will take after he was released from prison. The answer is in the scenario that our scenarist Elif Usman will write. I think it would be nice if Daghan found love while searching for the truth.

– You don’t have time for movies as you do for TV Series. But, your career started with an awesome movie named “Destiny.”

– This is a preference related to projects. If there is a scenario that I love or I find interesting, I love to shoot a movie every year. As a person who like cinema, I realize that I need to be more productive in that sector. It’s all about stories. And while I am shooting a TV series, it is very hard to make a movie.

– You’ve been typecast as a man in love. I know that TV audience want to see love but are you happy about this?

– My characters were never like men who fall in love and engrave their names on a tree. Love was just another element in the story. I have always been a man of conflicting, though, and traumatic relationships. I always preferred those kind of characters. Viewers can love you as one character but they can love you as another character as well. I can’t deny that audience expects love and love makes everything more beautiful.

– You fans are proverbial. They are unbelievable. I think you have a very active fan base compare to other stars.

– I thank them. I don’t get a chance to thank them since I don’t use social media. I want to thank them here. I am just doing my job. I don’t use social media, don’t share my pictures, and I am not in correspondence with them. But, I still think that what they do is very precious. They are increasing in numbers and they are organizing philanthropic activities on behalf of me. These are very precious. Last year, some of my fans visited me at set. It was my birthday. They met each other because of me and became friends. They were traveling. This made me very happy.

– Who do you live with? What kind of life do you have?

– I live with my brother. We have a very happy and simple life.

– What do you have the most at home?

– Books and movies. But I watch movies from available platforms now.

– Who does buy your clothes?

– I do. I don’t like shopping. I get bored easily. I buy the first thing I see and wear it. I am not worried about my image. There are things that I love and things that I would never wear. You can’t make me wear a white pant. I don’t like colored jeans. I like simplicity.

– When you don’t shoot TV series, how to you spend your days?

– I was away from the screens for 1.5 years. I concerned myself with the magazine. I took some vacation time and went abroad. I had worked hard during Dirty Money Love. I didn’t have time for my social life, for my friends or for myself. When it was over, I realized that there were so many things that I had to do. First, I spent some time with myself. There were so many things that I need to read or watch. I did those. When I am working, I don’t have a problem with being busy or being tired. But, when I am on vacation, I like killing time. I am not a person who plans his day. I am very good at killing time and I enjoy it. I never think “I haven’t done anything today.” I enjoy being lonely. There are some people who want to use their time efficiently; I am not one of them. Sometimes I can sit in a place for three hours. If I am going somewhere by car and that somewhere may have so many things to see but if I see a nice café while I’m on my way, I may sit in that café for hours and come back without seeing those must-see places.

– What do you do if you are bored or too depressed?

– I read. If makes me feel good. I try not to get together with my friends because it would be unfair to them. If I was too depressed, I would sleep.

– You like going to Kas and do scuba-diving. Did it become a routine part of your life?

– It did this in summers. It is a place that I go with my friends and spend some time during certain periods. I rather do scuba-diving than lie on a beach chair. It is very beautiful to breathe under water.

You don’t have to look into someone’s eye to observe someone. As long as you do this occupation, you develop a reflex. You immediately realize if people are looking at you or feel what kind of reaction they show. My back eye is open now (He laughs). We are in a crowded café and nobody is interested in us. They mostly want to take a picture with you or to chat a little.

Heartfelt thanks to Engin Akyürek Universal fans club.

*************************

Aşk içine girdiği her şeyi güzelleştiriyor
SONAT BAHAR
15.1.2017

Engin Akyürek atv’nin yeni dizisi Ölene Kadar’ın Dağhan’ı olarak karşımızda bu kez. Epeydir ortalarda yoktu. Meğer boş durmamış, dergiciliğe el atmış. Bir yıldır arkadaşlarıyla Ankara’da bir dergi çıkaran Akyürek, yazı yazıyor hatta röportaj yapıyor. Dizilerde hep aşık bir adamı canlandıran Akyürek: “Çatışmalı, sert, travmatik ilişkilerin adamı oldum hep. Seyircinin hikaye içinde aşk beklentisi oluyor. Aşk her şeyi güzelleştiriyor”
İstanbul’da karların erimeye başladığı, güneşin sıcaklığını hissettirdiği bir günde buluşacaktık Engin Akyürek’le… Kafenin bahçesinde menajeri Özlem Durak ile oturuyoruz, karşımızdaki masada iki genç kadın var.
O henüz ortalarda yok. Bir anda karşı masadaki kızların bakışları değişiyor, gözleri parlıyor. Anlıyorum ki, Akyürek geliyor… Yanılmıyorum. Koca bir gülümsemeyle masamızda…
Böyle bir etkisi var Engin Akyürek’in…. Yıllardır özellikle kadınların hayranlığını kazanırken, kariyer basamaklarını da hızla çıktı. Rol aldığı diziler ve filmler aracılığıyla her seferinde farklı bir kitlenin beğenisini kazandı.
Yabancı Damat, Bir Bulut Olsam, Fatmagül’ün Suçu Ne? Kara Para Aşk… Zeki Demirkubuz’un Kader filmi ve Bir Küçük Eylül Meselesi… Epey zaman olmuş, epey işe imza atmış değil mi? Bu kez Engin Akyürek’le atv’de ekrana gelecek Ölene Kadar dizisi için bir araya geldik. Kalabalık bir yerde buluştuk. Onu her gören, bir kez daha bakma ihtiyacı hissediyor. O ise son derece rahat. Alışmış bu hale… Sohbet sırasında da anlatıyor, « Bir kez bakıyor insanlar, sonra da kendi işleriyle ilgilenmeye devam ediyorlar, saatlerce burada otursam, bir noktadan sonra varlığım bile farkedilmez » diyor. « Hadi canım » diye geçiriyorum içimden. Onunla farklı bir şeylerden konuşmak istiyorum. Bir yıldır arkadaşlarıyla bir dergi çıkardığını hatta orada yazarlık yaptığını öğreniyorum. Bugüne kadar 12 yazısı yayımlanmış… Yazılarında birebir kendine dair hikayeler anlatmasa da, hayatının ayak izlerini bulmak mümkün. Dergiden söz ederek başlıyoruz sohbete:
– Kafasına Göre isimli bir dergide yazılar yazıyorsunuz. Derginin oluşum aşamasında da varsınız. Nereden çıktı tüm bunlar?
– Okudunuz mu yazılarımı? Nasıl buldunuz, merak ediyorum objektif görüşleri…
– Hepsini okudum. Sizinle ilgili kafamda bir imaj vardı; sessiz, çekingen, gizemli sıfatlarını barındıran… Aslında epey farklı olduğunuzu ve 18 yaş öncesi döneminize epey takıldığınızı düşündüm… Yanılmış mıyım?
– Evet o dönem benim için değerli. O yazıları kendi üstümden anlatıyormuşum gibi kurmaca bölümleri de var. Birebir benim çocukluğum değil. Biraz bana değen, biraz gözlemlediğim, biraz Ankara, biraz 90’lar, biraz bilinçaltım ve beklentilerimle ilgili.
– Öykülerden birinde aynı kıza âşık olduğunuz bir kankanızı anlatmıştınız. Öyle biri yok mu?
– Mehmet diye biri yok. Ama lisede okuyup da, bir arkadaşınızla aynı kıza âşık olmamanız mümkün değil. Bu gibi durumlar oldu tabii.
– Dergi fikri nasıl ortaya çıktı?
– 20 yıldır Türkiye’deki dergileri ve dergicilik piyasasını çok iyi takip ediyorum. Çıkan edebiyat, mizah, tarih dergilerini kaçırmam. Ankaralı eski bir arkadaşım var Yasin Öksüz, onunla kendi aramızda hep konuştuğumuz bir şeydi dergi çıkarmak. Ama hep masada kaldı. Sonra bir gün gerçek oldu. Kafasına Göre diye bir dergi çıkarmaya karar verdi, herkesin yazacağı bir platform gibi düşünmüştü. 12 sayıdır farklı mesleklerden, farklı gruplardan insanlar, bize ulaşan ya da bizim ulaştıklarımız yazı yazıyor. Ben de yazıyorum. Önce daha küçük çaplı düşünüldü… Ben daha büyük düşünülmesi için teşvik ettim.
– Size yakın bir şey mi yazmak?
– Üniversite döneminden beri yazdıklarım var. O dönem öyle bir ortam vardı etrafımda ve yazarak kendimi iyi hissediyordum. Tüm o yazdıklarım eski dolaplardan çıktı, tozları silkelendi… Hatta ilk sayıdaki yazı, 21 yaşımdayken yazdığım bir öykü. Sonra yeni yazılar yazmaya başladım. Fark ettim ki, yıllar yazdığım şeyleri değiştirmemiş. Hâlâ 21 yaşımdayken neleri kaleme alıyorsam yine o konularda yazıyorum. Belki de başka bir şey anlatamıyorum. Bir çocuğun ve gencin başından geçenler aslında yazdıklarımın ortak noktası. Bunu bir kitap haline getirmek istiyorum.
– Niye çocukluk ve gençlik yıllarına bu kadar takıldınız?
– Benim ergenliğim çok naif ve güzel geçti. Belki de güzel geçtiği için, o dönemle bu kadar dalga geçebiliyorum.
– Ergenliğin güzel geçeni nasıl oluyor?
– Çok kötü bir ortamda büyüyüp, başımdan bin tane kötü şey geçmiş olabilirdi. Öyle değildi benimki… Dünya üzerinde yaşayan üç milyar erkeğin yaşadığı ergenlik sorunlarını yaşadım. Biraz biyolojik sorunlar, kafayla kimyanın birbirine denk olmaması gibi sıradan ergenlik halleri. Yetişkin hayatında mutsuz bir insan gördüğünüzde onu biraz deşerseniz, ergenliğinde sıkıntılar olduğunu görürsünüz. Benim öyle değil. O yüzden ergenlik eğlenceli ve dalga geçilesi bir dönem benim için.
– Kendinizi ifade etme aracı mı yazmak?
– Hayatla ilgili duygularımı paylaşıyorum. Hissettiğim bir şeyleri aktarıyorum. Herkes mutsuz, herkes birçok şeyden şikâyet ediyor, herkes yalnız… Ben çözümü içimdeki çocukla ilgilenerek buldum. Hayıflanmayı çok sevmem, böyle durumlarda bir şey bulmak, bir duygunun peşine takılmak gerektiğini düşünürüm. Modern hayatın faydalarını ve gereklerini hayatımıza katıp ilkel birer varlık olduğumuzu unutmamamız gerekiyor. Geçmişte yaşanan şeyler çok yüceltilir, öyle bir yerde değilim. Hepimiz bu ülkede yaşadık, 80’ler güzel miydi? Hayır. Daha naifti ama zordu. 90’lar, güzel miydi? Ne tadı, ne tuzu vardı.
– İçinizde eskiye dair bir özlem yok o zaman…
– Yazdığım şeyler geçmiş konulu ama ileriye yönelik bir özlem. Modern hayatta bir arayış içindeyiz ve onu da eskide arıyoruz. Geçmiş değerli bir şeydir ama ona takılmam. Modern hayat bir şeyler sunuyor ama ne götürüyor. Modern hayatın benden götürdükleri kafayı taktığım bir şey. Sadece akıllı telefonlar, sosyal medya üzerinden konuşmuyorum, duygulardan söz ediyorum. Birbirimizi anlamak, hissetmek eskisi kadar kolay değil. Hayatta anlar vardır, o anlar da değerlidir. Çocukken o kadar eğlenip, mutlu oluyorken şimdi niçin bu kadar sert ve mesafeli ilişkilerimiz. Bunlar aslında kafamdakiler. İçimizdeki çocukla ilgili…

Karşımda telefonla oynayana gıcık olurum
– Arkadaşlarınızla sohbet ederken cep telefonunuzu karıştırmaz mısınız?
– Yemek yiyorsak, sohbet ediyorsak, ters çeviririm ve bakmam. Bunu karşımda beni rahatsız edecek şekilde yapana da gıcık olurum. Saygısız bir tutum değil mi? O zaman karşımdaki kişi benimle değil, yazıştığı kişiyle de değil. İşte bu modern insanın sorunu, nerede olduğumuz belli değil. Bazen evde iki üç saat kapatıyorum telefonu.
– Sizinle ilgili kimle konuşsam ilk merak ettikleri, ortalarda hiç görülmediğiniz konusu…
– Benden beklenen bir şey var ve ben o beklentiyi karşılamıyorum demektir bu. Ama o beklenti ne? İstanbul’da üç-dört mekana git, şu yolda yürü gibi bir sınırlandırma yaparsak, oralara gitmeyen insanlara haksızlık edilir. Hiç ortalarda görülmüyor değilim, Anadolu yakasında yaşıyorum ve hayatımı buradaki hayata göre kurdum. Belki karşı tarafta yaşasam Bebek sahilde koşacaktım.
– Kız arkadaşla görülme gibi bir durumunuz da yok. Özel hayatınız da gizem içinde…
– Öyle bir durum olursa görürsünüz. Görülmesi gereken bir süreç olursa gizlemem, paylaşırım.

KIRILMALAR AĞIR OLUR
– Yeni dizide 11 yıl hapis yatmış bir adamı canlandırıyorsunuz. Zor mu bir oyuncu için?
– Zor. Onun yaşadıklarını anlamak adına çok zorlandım… 11 yıl çok uzun bir zaman. Genç yaşta haksız yere hapse giren biri. Oysa hayalleri olan, geleceğe inanan, pırıl pırıl bir insan. Bizim gibi rasyonelliğe, belli kavramlara, hukuka inanan insanların başına bu tür bir şey geldiğinde, yaşadığımız travma ve kırılmalar, bu tip kavramlara inanmayan insanların yaşadıklarından daha ağır oluyor.
– Bu zamana kadar canlandırdığınız karakterlerden farklı mı?
– Karakterlerimin kırılma noktaları olurdu, olaylar onları değiştirirdi. Fatmagül’ün Suçu Ne’de, tecavüz öncesi ve sonrası, aşk öncesi ve sonrası… Kara Para Aşk’ta Ömer’in abisinin katil olduğunu öğrenmesinden önce ve sonrası… Burada Dağhan’ın yaşadığı daha büyük bir kırılma. Hayatında inandığı ve değer verdiği kavramlar yer değiştirecek. Dostları, arkadaşları, işi, gücü, hayata bakışı…
– Dağhan karakteri hayatının aşkı olan ve hapse girince ayrıldığı Beril ile onu hapisten kurtaran Selvi arasında kalacak gibi hissediliyor. Böyle bir durum söz konusu olacak mı?
– Dağhan’ın özgür kaldıktan sonra ne yaşayacağını hayatın hangi tarafa gideceğini ben de merak ediyorum. Senaristimiz Elif Usman’ın yazacağı senaryoya bağlı bu sorunun cevabı. Dağhan’ın gerçeği ararken bir yandan da aşkı bulması güzel olur diye düşünüyorum.
– Dizilere vakit ayırdığınız kadar sinemaya ayıramıyorsunuz… Oysa Kader gibi müthiş bir filmle sinema kariyeriniz başladı…
– Projelerle ilgili bir tercih bu. Sevdiğim ve aklımın kaydığı bir senaryo olursa her yıl film çekmeyi isterim. Sinemayı çok seven biri olarak orada bir üretim içinde bulunmam gerektiğinin farkındayım. Sadece hikayelerle ilgili bir durum bu. Dizi dönemlerinde sinema zaten çok zor.
– Size biçilen bir rol var bu sektörde, âşık adam… Ekran seyircisinin illa bir aşk görmek istediğinin farkındayım ama size biçilen rolden memnun musunuz?
– Oynadığım karakterler hiçbir zaman ağaca ismini kazıyan âşık rolleri değildi. Bir hikayenin unsuruydu aşk. Çatışmalı, sert, travmatik ilişkilerin adamı oldum. Onları tercih ettim. Seyirci sizi bir karakterle sevebilir ama başka bir adam rolüyle de sevebilir. Seyircinin hikaye içinde aşk beklentisi oluyor bu da yadsınamaz. Aşk içine girdiği her şeyi bi güzelleştiriyor ya.

SOSYAL MEDYA KULLANMIYORUM
– Hayran kitleniz dillere destan… İnanılmazlar ve sanırım tüm star oyunculardan daha aktif bir hayran kitlesine sahipsiniz…
– Sağ olsunlar. Sosyal medya kullanmadığım için teşekkür etme fırsatım olmuyor. Buradan çok teşekkür ediyorum. Ben sadece bir iş yapıyorum, sosyal medyada değilim, fotoğraf paylaşmıyorum, onlarla yazışmıyorum, onlarla bir temasım yok, buna rağmen yaptıkları şey çok değerli. Sayıları giderek artıyor ve organize biçimde hareket ederek yardım faaliyetleri düzenliyorlar benim adıma. Bu çok kıymetli. Geçtiğimiz sene dizi setine birkaç hayranım geldi. Doğum günümdü… Birbirleriyle benim sayemde tanışmışlar, arkadaş olmuşlar ve seyahat ediyorlardı. Bu çok mutluluk verici.

Çok güzel zaman öldürürüm
– Kiminle yaşıyorsunuz. Nasıl bir hayatınız var?
– Erkek kardeşimle yaşıyorum. Son derece mutlu, sade bir yaşantımız var.
– Evde en çok ne var?
– Kitap ve film vardı. Ama artık filmleri platformlardan izliyorum.
– Kıyafet alışverişinizi kim yapar?
– Ben yapıyorum. Alışverişi de sevmem, sıkılırım. İlk gördüğümü alır giyerim. İmaj kaygım yok. Sevdiğim şeyler var, asla giymeyeceğim şeyler vardır. Beyaz pantolon asla giydiremezsiniz, renkli kot çok sevmem. Sadelik tercihim.
– Dizi olmadığı zamanlarda nasıl geçer günleriniz?
– Bir buçuk yıldır bir şey yapmadım zaten… Dergiyle ilgilendim. Tatil yaptım, yurtdışına çıktım. Kara Para Aşk döneminde çok yoğun çalışmıştım. Ne sosyal hayatıma, ne arkadaşlarıma, ne kendime vakit ayıramamıştım. Bittikten sonra fark ettim ki, ilgilenmem gereken çok fazla şey var. Önce kendimle vakit geçirdim. Okumam gereken, izlemem gereken biri sürü şey vardı. Onları yaptım. Çalışırken yoğunluk ya da yorgunlukla ilgili çok derdim olmaz. Ama tatil yaparken, zamanı çarçur etmesini seviyorum. Sabah kalkıp güne dair plan yapan biri değilim. Çok güzel zaman öldürürüm. Bundan da büyük keyif alırım. « Bugün de boş geçti » diye düşünmem. Yalnızlıktan keyif alırım. Bazı insanlar vardır, zamanı çok iyi kullanmak isterler, ben onlardan değilim. Bazen bir yere gidip, üç saat orada oturabilirim. Arabayla bir yere giderim, oranın mutlaka görülecek yerleri vardır, yolda keyifli bir kafe gördüysem otururum, kalkmam oradan, görülecek yerleri görmeden dönerim.
– Çok canınız sıkkın olduğunda ne yaparsınız?
– Kitap okurum. İyi gelir bana. Arkadaşlarımla, dostlarımla buluşmamaya gayret ederim çünkü haksızlık etmek istemem onlara. Çok çok canım sıkkınsa uyurum.
– Kaş’a gitmeyi, dalış yapmayı seviyorsunuz. Hayat rutini oldu mu sizin için?
– Yazın oldu. Belli dönemlerde arkadaşlarımla gidip, vakit geçirdiğim bir yer. Şezlongda yatmaktansa, dalış yapmayı tercih ediyorum. Suyun altında nefes almak güzel.

Arka gözüm açıldı
Birini gözlemlemek için illa gözünün içine bakmam gerekmiyor. Bu mesleğin içinde var oldukça bir refleks gelişiyor, insanlar size bakıyor mu, nasıl tepki veriyor hissediyorsunuz. Arka gözüm açıldı (gülüyor). Burada kalabalık bir kafedeyiz ve kimse bizimle ilgilenmiyor. En fazla fotoğraf çektirmek isterler, biraz sohbet etmek isteyebilirler.

Sonat Bahar – Sabah Teşekkür Ederim

#Interview #EnginAkyürek